Overgestapt van Blogger.com naar Wordpress.com

Beste iedereen,
Vanaf vanavond blog ik niet meer via Blogger.com maar via WordPress.com. Dit heeft er vooral mee te maken dat ik WordPress makkelijker en fijner in gebruik vind dan Blogger.
Het is nu ook wat makkelijker ook berichtjes achter te laten en voor mij een stuk overzichtelijker. Voor jullie is het enige verschil de mooie lay-out en de nieuwe link.

De vernieuwde site waar jullie vanaf vanavond moeten zijn en waar morgen 'mijn leven als tienermoeder deel 14' gepost wordt: www.shechanged4.wordpress.com
Love,
Lotte

Power-Quote of the day 4

 

Deze is voor alle mama’s! Vooral het stukje ‘A mother understands what her children do not need to say’ vind ik erg mooi.

Have a nice day today!

Love,

Lotte

Zij deelt haar aangrijpende verhaal 3

Al vrij snel raakten ik en Timothy onafscheidelijk. Dag in dag uit waren we samen. We waren net Bonny en Clyde. Ik werkte op dat moment op Schiphol. Schiphol was voor Timothy naast de deur, maar voor mij vanuit Amersfoort een enorm lange rit. Timothy's vader vroeg daarom al snel waarom ik niet bij hen kwam wonen. Zo gezegd zo gedaan, na krap 4 maanden woonde ik bij mijn grote liefde op zijn prachtige zolderkamertje. Ons leven samen was in één woord geweldig. Na ons werk gingen we vaak samen uit eten, naar de bios, naar het strand. Het kon niet meer stuk.
Helaas raakte ik na een aantal weken mijn baan bij Schiphol kwijt. Ik besloot om die reden tijdelijk in de zorg te gaan werken. Hierdoor had ik veel vrije tijd overdag, en deed daarom veel leuke dingen met mijn nieuwe vriendinnen uit Amsterdam.

Het was een heerlijke dag en ik besloot samen met Milou naar het vondelpark te gaan. We trokken een lekkere fles wijn open, staken ons dagelijks portie sigaretten op en genoten van het zonnetje. Op de één of andere manier smaakte de wijn mij niet zo goed. Ik dacht echter dat hij bedorven was. Ik vond het vreemd, omdat dit toch echt mijn favoriete wijn was. Van mijn sigaretjes genoot ik al niettemin. Ik had Milou kort geleden verteld dat ik heel erg last had van mijn hormonen en ik op aanraden van mijn dokter tijdelijk gestopt was met de pil. We werden gewaarschuwd dat de kans nu aanwezig was dat ik zwanger zou kunnen raken, wat we natuurlijk zelf ook wel wisten. In het begin hadden we sex met condooms, maar al snel werd dit ons te lastig en probeerde we alleen sex te hebben om mijn vruchtbare periodes heen. Milou vond het vreemd dat ik de wijn niet lekker vond, en stelde voor om een zwangerschapstest te gaan halen.
Eenmaal aangekomen bij de Etos zei mijn vriendin: "Ach joh, je bent heus niet zwanger. Ik zou er zelf ook echt niet aan moeten denken om nu zwanger te worden, zeg.." Ik wist op dat moment eigenlijk niet goed wat ik van haar uitspraak moest denken.



Wil jij weten hoe dit verder gaat? Lees dan de volgende keer verder!

Neem een kijkje en lees mee @ my daily life 5

Even een stukje over ons bijzondere konijn, genaamd Chingy. We hebben hem als piepklein baby konijntje opgehaald bij een boerderij hier bij ons in de buurt. Al vrij snel kwamen we erachter dat ons konijn ‘anders dan anders’, is. En, groter uitgevallen dan we dachten, véél groter. Tja, hoe kan ik hem het best omschrijven… hij is een diva. Maar, een lieve diva. We lachen ons soms helemaal rot om hem wanneer hij weer eens zijn kooi openbreekt of languit gestrekt in de hoek van de kamer ligt. Yennity en Chingy hebben een bijzondere band. Wanneer ze hard rond rent op het kleed waar hij vaak ligt, interesseert het hem geen moer. Wanneer ze hem knuffelt en boven op hem ligt, vindt hij dat ook best.

Hier een eerste indruk van ons konijn.

 



Ehh, aangenaam. Dit is meneer Chingy. Of hij dood is? Die vraag stel ik mijzelf ook bijna elke dag,
maar nee, hij ademt nog. Zijn bijnamen zijn overigens 'Leipo' en 'Chung-lee' (zo noemt mijn vriend
Joost hem) Ik vertel later meer over Joost! 

 

 

"Mama, ik wil nooit verhuizen." Yennity kijkt bezorgd. "Waarom dan, schat?"
"Omdat ik Chingy nooit alleen wil laten..."

Een beetje een onduidelijke foto, maar je ziet het goed. Onze diva heeft onze prachtige witte
stoel opgeëist om eens lekker een avondje op te chillen.

Professor Chingy

 

Hij luistert graag naar Trance, R&B en Hardcore.
(Hij vond het geen probleem hoor, dat roze-ding op zijn kop)

Lieve groetjes van Chingy! "Have a relaxt day today." (So do I)

 





Cute little messages 2

Ik heb weer een paar lieve uitspraken voor jullie! De eerste van Yennity vind ik zo ontzettend schattig en kenmerkend voor haar lieve karaktertje. Yennity is een heel gevoelig meisje, ze voelt en ziet letterlijk álles.

Mama en Yennity zitten aan tafel. Mama zucht. “Ik ben een beetje moe, schat.”
Yennity kijkt bezorgd. “Ik zie het aan je. Het geeft niet, mama.”
Jevano, het vriendje van Yennity (3 jaar) denkt na over de serieuze dingen in zijn leven. “Mama?”
“Ja Vano, wat is er?” Even viel er een stilte. “Mama, ik kom toch uit jouw buik? En toen ik eruit kwam zei ik toch: 'HALLOOOO'?” 

Mijn leven als tienermoeder deel 13

Toen ik eenmaal thuis bij mijn ouders was voelde ik mij onrustig en alleen. Giovanni reageerde traag op mijn berichtjes en ook zijn telefoon stond na een paar uurtjes uit. Ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer terug.
Natuurlijk probeerde ik even te genieten bij mijn ouders thuis, en nam zoveel mogelijk rust. Ik weet nog wel dat ik een enorme verslaving had tijdens mijn zwangerschap. Ik was verslaafd aan… groene appels! Ik at er soms wel 5(!) op één dag.

Ik pakte de volgende dag wat extra spullen en kocht boodschappen zodat ik -wanneer ik thuis kwam- lekker kon koken voor Giovanni. Ik deed altijd erg mijn best om goed voor hem te zorgen.
Ik nam mijn vriendin Roos mee. Onderweg in de trein lachten we veel. We hadden het over de toekomstige baby en Roos vertelde dat ze enorm veel spullen voor de baby had gekocht. Aan Roos had ik veel steun die periode.

We stapten uit de trein en pakte de bus richting Ondiep. Nog 10 minuutjes en dan was ik weer thuis. Heerlijk, ik kon niet wachten! We reden de straat in.
Plotseling voelde ik een onaangename spanning opkomen. "Zou wat zijn Roos, als hij daar met een chick zou zitten." Ik lachte. Ik had Roos natuurlijk verteld van de smsjes en mijn wantrouwen. “Nee gek, zo dom is hij echt niet schat.” zei Roos met een lach op haar gezicht. Na een aantal minuten stapte we uit de bus. Ik lachte wel, maar het gespannen gevoel bleef. Normaal gesproken stond rond dit tijdstip de muziek op volumestandje 120, maar nu was het stil. Ik weet niet, ik kan het gevoel niet omschrijven, ik had gewoon een voorgevoel dat er iets niet in de haak was daar binnen.


Volgende keer: ben jij benieuwd wat ik binnen aantrof? Lees dan de volgende keer verder!

Neem een kijkje en lees mee @ my daily life 4

Super veel fun @ Superfun!


Vandaag gingen we samen met Rafi, het vriendje van Yennity en zijn lieve mama naar Superfun in Amersfoort. We hebben ons helemaal stuk gelachen om Raaf en Yen, zie filmpje hieronder voor de details.

Hoe schattig is dat? Rafi (3 jaar) was net te klein om zelfstandig naar boven te klimmen, dus besloot Yennity hem een handje te helpen. Met alle kracht duwt ze hem onder zijn bips naar boven. Ik vond het zo schattig, moest het filmpje echt even met jullie delen!

Love,

Lotte



Zij deelt haar aangrijpende verhaal deel 2

Op onze derde date leerde ik zijn ouders kennen. Ja ik weet het, het ging snel. Maar als het goed voelt, waarom niet? We hadden samen heerlijk gewinkeld in Amsterdam. Het stond niet op mijn planning om zijn ouders nu al te ontmoeten. We waren met Rick, de beste vriend van Timothy. We hadden hem opgehaald om samen wat te gaan doen. Timothy zei dat we even snel langs zijn huis moesten, zodat hij wat spullen op kon halen. "Kom, ik ga je voorstellen aan mijn ouders." zei hij met een trotse grijns op zijn gezicht. Ik schudde mijn hoofd en zei dat ik dit niet wilde. Ik vond het veelte spannend om zijn ouders nu al te leren kennen. Hij heeft me uiteindelijk toch over kunnen halen. Want zoals ik al zei, het voelde goed.
Ik volgde hem naar binnen. Ik hoorde iemand rommelen in de keuken. Daar gaan we dan, dacht ik. "Ma, ik wil je voorstellen aan iemand." zei Timothy met een luide stem. Het was even stil. "Aan wie dan, Timothy?!" gilde zijn moeder. "aan Vennity..."
Zijn moeder raakte in dikke paniek en stormde de trap op naar boven, omdat ze haar kunstgebitje niet in had. We besloten daarom maar even naar Timothy's kamer te gaan en zijn moeder de tijd te geven. Na een aantal minuten kwam zijn moeder met een stralende blinkende glimlach boven en schudde me de hand. Ze was ontzettend lief en we kletsten wat samen. Met zijn vader heb ik die dag geen kennis kunnen maken, want die lag lekker te tukken in zijn stoel.

Na een aantal weken mochten we van zijn zus bij haar thuis een filmpje kijken. Zij zou een weekend naar het buitenland gaan, dus wij hadden het rijk alleen. Uiteraard waren we niet van plan netjes naar huis te gaan nadat de film afgelopen was, maar besloten we de nacht daar samen door te brengen. Toen ik ’s ochtends (veelte vroeg) wakker werd kreeg ik het benauwd. Ik was bang dat zijn zus ineens thuis zou komen en ons hier zou betrappen. Ook Timothy was (verbazingwekkend) erg vroeg wakker. Hij wreef in zijn slaperige ogen en vroeg wat ik wilde gaan doen. "Noem iets geks!"
Ik dacht na. Ik hield altijd erg van het strand, dus zei dat ik daar graag naartoe wilde. We pakten de auto en reden naar het dichtstbijzijnde strand.


Volgende keer: we raakten onafscheidelijk, dag in dag uit waren we samen..

Power-Quote of the day #3

Dit vind ik een hele mooie. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer je iets wilt, je het ook kunt, zolang je het maar écht wilt.

Ik heb een aantal jaren geleden deelgenomen aan een traject via de gemeente voor alleenstaande moeders. Het was een vrij intensief traject en best pittig voor mij aangezien Yennity op dat moment een paar maanden oud was. Ik kwam terecht in een groep met ongeveer 15 andere jonge alleenstaande moeders in de leeftijdscategorie 18 t/m 30. We werden eigenlijk vrij snel een hele hechte groep en ik heb enorm gelachen met de meiden. Ik zal sommige momenten nooit vergeten! Ik kom hier later op terug.

De cursus die we via het traject kregen heette ‘Empowerment’. De naam zegt het eigenlijk al.
We waren allemaal erg sceptisch over de Marokkaanse vrouw die ons de training gaf. Alle meiden hebben denk ik wel een keer een enorme woordenwisseling met haar gehad of haar een enorme rot schop willen geven. Mijn god wat was zij streng! Haar doel was om het optimale uit onszelf te leren halen, en wilskracht te ontwikkelen om ons naar een verder stadium in ons leven te brengen. En dat is haar gelukt. Jeetje wat was dat een Powerwoman! Ze zei precies de goeie dingen en pakte alles op precies de goeie manier aan. Als ik haar ooit nog een keer tegenkom koop ik een bloemetje voor haar en vertel ik haar hoe geweldig ik haar vind.

Het bijzonderste was de film die we met zijn allen gingen kijken. De film ging over ‘het geheim.’  We kwamen erachter dat ‘het geheim’, je eigen gedachten zijn. Zolang jij iets wilt, en je staat daar voor de volle 100% achter, kan je alles (werkelijk alles) waarmaken. Binnen een aantal dagen hadden alle meiden ideeën van wat ze in de toekomst wilden gaan doen. Ik ben toen tot de conclusie gekomen dat ik een fulltime opleiding als directiesecretaresse wilde gaan volgen. En ja hoor, het is me gelukt! Sinds januari ben ik een trotse, afgestudeerde directiesecretaresse. Dank je wel, dit was mede dankzij jou, Powerwoman!

Neem een kijkje en lees mee @ my daily life 3

Gisteren was een heftige dag voor ons. Ik –als grote dierenvriend- heb een enorm potje staan janken.
Onze poes Sokje, die al 17 jaar bij  mijn ouders woont en waar ik mee ben opgegroeid, moest ingeslapen worden.

Yennity was zoals gewoonlijk op de woensdag een dagje bij oma. Het ging al een aantal dagen niet goed met Sok en vandaag at en dronk ze vrijwel niets meer. We waren allemaal bezorgd en gingen van het ergste uit; waarschijnlijk zou Sokje er over een paar dagen  niet meer zijn.

Mijn moeder belde me op. Ik hoorde direct aan haar stem dat ze iets ging vertellen wat ik niet zo leuk zou gaan vinden. Ze had de dierenarts gebeld en besloten om Sokje te laten inslapen. Ze was al langere tijd ziek en door haar leeftijd gewoon ‘op’. De dierenarts zou langskomen om een prikje te geven. Mijn moeder vroeg of ik het oké vond dat Yennity hierbij zou zijn. In eerste instantie wilde ik dit niet. Wat zou ze wel niet denken? Straks dacht ze dat iedereen zomaar een prikje kon krijgen en dood zou gaan. Of dat ze Sokje opzettelijk pijn wilden doen. Je weet maar nooit wat er in dat kleine koppie omgaat…

Ik sprong op mijn fiets onderweg naar mijn moeder. We hadden besloten het samen aan Yennity uit te leggen. “Sok is heel oud en ziek en voelt zich helemaal niet lekker. De dierenarts komt straks om Sokje een prikje te geven. Dit prikje kan alleen aan diertjes gegeven worden die heel erg ziek zijn, zodat ze geen pijn meer hebben. Daarna gaat Sokje naar de dierenhemel.” Ik probeerde er nog een zin aan vast te breiden, in de hoop dat het allemaal duidelijk was voor haar. “Ze voelt niets van het prikje, Yen.” Yen keek me met een ongemakkelijke blik aan. “Jaha mama, ik weet dat al hoor!”

Het was zo ver. Nadat we Sokje allemaal een laatste aai hadden gegeven stapte de dierenarts met het spuitje op haar af. Sokje zou langzaam in slaap vallen en verlost zijn van haar pijn. Ze zou niet veel merken van het prikje. Het duurde even, maar na een aantal minuutjes was onze Sokje dood gegaan.
“Sokje is nu dood.” zei Yennity optimistisch. “Sokje gaat niet mee met de tandarts, hè mama?”
Natuurlijk begreep ik dat ze de dierenarts bedoelde. “Ja schat, ze blijft bij ons en we gaan haar strakjes in de tuin begraven.”

Yennity had samen met mijn broertje Mats een prachtige doos gemaakt waar we Sokje in konden begraven. Ze had hem versierd met mooie hartjes en Mats had er een poes op getekend.
Yennity keek opgetogen en begon te praten. “Oma, als opa straks thuis komt, weet je wat ik dan ga zeggen?” Ze klonk alsof ze wilde gaan vertellen dat ze een grote verrassing voor opa had.
“Opa, Sokje is dood!”

Samen met opa en oma gingen we Sokje begraven. Yennity pakte de doos met Sokje er in op en liep ermee rond alsof ze haar speelgoed kist in haar handen had. Toch begreep ze heel goed wat er was gebeurd. Ze gaf de dode Sok nog een aai over zijn bolletje en toen groef opa hem voorzichtig onder de grond.

Het was erg verdrietig voor ons. We zijn allemaal enorme dierenvrienden en gaan onze Sok heel erg missen. Yennity vindt het jammer dat ze Sok geen brokjes meer kan geven.


 “Sokje is niet verdwenen, Sokje is een kleine ster in de dierenhemel.” - Yennity.

Cute little messages

Mijn prachtige Yennity is al zo ontzettend groot, maar toch ook nog zo klein. Soms kijk ik naar haar en denk ik ‘schat, wat ben je eigenlijk nog een klein mensje!’ Zoveel babbels en ze kan zoveel, maar ze is nog maar 4! Ik lach me soms helemaal rot als ze dingen heel serieus vertelt, of serieuze gesprekken voert met vriendinnetjes die komen spelen. Het leek me een leuk idee af en toe een paar van die leuke momenten op te schrijven of leuke foto’s/filmpjes te posten.

Moet jij ook zo hard lachen om een lieve uitspraak van jouw kindje? Stuur mij dan even een mailtje! Shechanged_me@outlook.com

Even een grappig zinnetje van Yen. Ze speelde met ons konijn Chingy en rolde een klein balletje door het zelfgemaakte papieren huisje dat we voor ons konijn gemaakt hebben. In plaats van ‘dat was op het nippertje’ zei Yen; (bloedserieus en héél enthousiast) “Mama, dat was op het nikkertje!”

Yennity speelt regelmatig met het zoontje van één van mijn beste vriendinnetjes Esther. Ondanks het leeftijdsverschil van een jaar, kunnen ze heel fijn met elkaar spelen. Ik wil een heel schattig filmpje met jullie delen van een jaar geleden. Zoals jullie kunnen zien neemt Yennity echt de ‘volwassen’ rol op zich. Jevano vindt haar en haar wijze praatjes ontzettend interessant en luistert aandachtig…

#1 column in de krant

 

‘





























'Jeetje meid, heb jij dan geen voorbehoedsmiddelen gebruikt?’

We stonden in de rij bij de Hema, om na lang aarzelen en op advies van mijn dochter dan toch maar de knalgroene in plaats van de donkerbruine jas te kopen, toen ik in gesprek raakte met een oudere mevrouw achter ons. Voordat ik mijn mond überhaupt open kon doen en mijn tong kon laten rollen vroeg ze onbeleefd verder. ‘Je bent wel wat jong, niet waar?’ De manier van vragen gaf mij het gevoel alsof ik zojuist een misdrijf had gepleegd en verhoor kreeg.

Ik gaf de vrouw geen antwoord maar stelde direct een soortgelijke vraag terug: ‘Mevrouw, mag ik even brutaal zijn: Bent u weleens vreemdgegaan? En met wie? Heeft u het überhaupt wel veilig gedaan?!'

Natuurlijk stelde ik deze vraag niet echt. De vraag die de vrouw mij daarentegen stelde, heb ik maar al
te vaak gekregen. Achteraf kan ik niet begrijpen dat mensen dit soort vragen stellen, het gaat namelijk om privé zaken, die niemand wat aan gaan. En sowieso, wat doet het er nog toe? De vraag of je voorbehoedsmiddelen hebt gebruikt zou impliceren dat je iets niet goed hebt gedaan of nagelaten hebt. Misschien wilde ik wel bewust kinderen op mijn zeventiende?

Wanneer ik een dame met flink wat overgewicht in de supermarkt zie lopen en me bedenk dat het niet zo handig is dat ze 3 flessen cola en 4 zakken chips aan het afrekenen is, zou ik ook willen vragen of ze niet beter eventjes naar de groenten afdeling kan lopen.
Het is een aanname van mij dat de chips en de cola voor haar zelf zijn, terwijl ze net zo goed voor haar veel te dikke man kunnen zijn, en zij zelf sinds 2 maanden flink bezig is met Zumba en vet verbranden in de sportschool.
Voorheen wist ik me geen houding te geven en legde ik volledige verantwoording af bij mensen die ik niet eens kende. Nu is dat wel anders. Ik sta steviger in mijn schoenen en voel me juist zeker met mijn dochter aan mijn zijde. Dat is belangrijk. Zo zien mensen hopelijk ook dat het stellen van dat soort gekke vragen absoluut overbodig is. Ik ben een trotse jonge moeder, dat mag iedereen weten!

Mijn leven als tienermoeder deel 12

Weer even terug bij waar we waren, de ruzie tussen mij en Giovanni.
Giovanni zei dat hij me niet naar de trein op Hoogcaterijne wou brengen. Ik slikte. Moest ik dus alleen met mijn zware tas, door die enorme menigte, langs al die verschrikkelijk junks en zwervers, mét mijn zwangere buik. Ik besloot mijn spullen te pakken en stak de de straat over richting de bus. Na ongeveer 10 minuten zag ik Giovanni van een afstand aan komen lopen. De bus stopte en ik stapte in. Giovanni negeerde mij volkomen. Ik ging voorin de bus zitten, en hij achterin. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik kon niet goed tegen drukte, en ik kon er al helemaal niet tegen dat hij zo raar deed. Ik wou het liefst naar hem toelopen en vragen of hij alsjeblieft weer lief kon doen. Ik wou gewoon zo graag dat alles goed ging. Na 10 minuutjes stopte de bus onder Hoogcaterijne. De deuren gingen open en Giovanni liep met een kille blik langs me heen. Zo snel dat ik hem in de menigte zag verdwenen. En daar stond ik dan… ik voelde me net een kleine dikke dwerg in sprookjesland. Alle mensen flitsten langs me heen. Dit gevoel kwam puur door mijn onzekerheid en kwetsbaarheid. Voorheen was ik de Lotte met de grote mond en de (vreselijk ordinaire) gouden oorringen, maar nu begon ik toch echt een serieuze mama te worden. Dat terwijl mijn kindje nog niet eens geboren was.
Ik pakte de roltrap aan de andere kant van Hoogcaterijne, zodat ik niet langs taxi’s hoefde. Hier stonden standaard Giovanni’s neven en vrienden te hangen. Toen ik boven kwam, zag ik Giovanni staan. Hij liep op me af en gaf me een knuffel. "Sorry, ik loop met je mee naar de trein." Ik was opgelucht dat hij me niet helemaal aan mijn lot had overgelaten. ‘Zie je nou wel dat hij toch een beetje op me gaf?’ was de naïeve gedachte die ik op dat moment had. Even dacht ik zelfs niet meer aan de inmiddels XXL rugzak op mijn rug en stapte de trein in richting mijn ouders.

Volgende keer: ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk terug…

Neem een kijkje en lees mee @ my daily life 2

Vervolg: positieve energie, alleen daar kom ik verder mee...
















Ik fietste zo hard als ik kon. Ik moest binnen 10 minuten in de stad zijn, terwijl ik hier normaal gesproken 30 minuten over doe. Ik had netjes geprobeerd te bellen dat ik iets later zou komen, maar kreeg geen gehoor. Het zweet stond op mijn rug en even dacht ik dat ik vloog door de snelheid die ik maakte. Na 20 razendsnelle minuten kwam ik aan bij de gemeente, 10 minuten te laat. De vrouw waar ik een gesprek mee had zag me aankomen. Midden in de ruimte sprak ze me aan. En niet zachtjes, maar alle mensen konden meegenieten. “Waarom ben jij zo laat? En waarom heb jij niet gebeld?” Ik legde haar uit dat ik wel gebeld had, maar er niet werd opgenomen. “Dan bel je toch één van de andere nummers?”
Meende ze nou echt dat ik in plaats van hard door te fietsen om te voorkomen dat ik nóg later zou komen, langs de weg moest gaan staan in die vreselijk harde wind om andere nummers te bellen, terwijl zij niet opnamen? Daarbij had ik netjes de voicemail ingesproken en ben ik ook maar een mens die door omstandigheden een keer te laat kan komen. Door de manier waarop ze me aansprak en de nare sfeer die ik zoals altijd voelde in het gebouw, begon ik te huilen. Ik moest denken aan mijn trotse dochter voor de klas, en begon daardoor nog meer te snotteren. Ik kreeg een tissue en een glaasje water in mijn hand geduwd en direct ging ze over naar de orde van de dag: mijn sollicitaties. Begrijp me niet verkeerd, het werk wat ze doen is goed. Maar de manier waarop sommigen het doen, daar heb ik moeite mee. Ik ben namelijk iemand die wel wil werken, en wel  een goeie baan wil hebben, en daar doe ik mijn best voor elke dag weer. Het zou me goed doen om een keer te horen te krijgen dat het goed is wat ik doe, op een positieve manier, in plaats van op mijn vingers getikt te worden. Wanneer je aangeeft dat je vindt dat je op een onprettige manier behandelt wordt, krijg je te horen: “Ja meid, wij zijn hier om je te coachen, daar doen we het voor.” Noemen we dat tegenwoordig ‘coachen’? Ik dacht dat coachen betekende dat je iemand aanmoedigt en complimenteert als iets goed gaat, en wanneer iets een keer wat minder gaat, die gene daar op een vriendelijke manier op wordt gewezen?

Ondanks de negativiteit die ik regelmatig tegenkom doe ik mijn best, en blijf ik door bikkelen tot ik eindelijk mijn baan heb gevonden. Ik probeer me niet teveel aan te trekken van de negatieve mensen om mij heen. Positieve energie kan ik alleen uit mijzelf en mijn dochter halen. En ik weet zeker: er komt een dag dat ik aan het werk ben bij een leuk kantoor, waar het bruist van de mensen met positieve energie!

Love,

Lotte

Zij deelt haar aangrijpende verhaal deel 1

Ik ken haar al meer dan 19 jaar. Als kleine kleuters met snottebellen in onze neus logeerden we al bij elkaar en hadden we de grootste lol samen.
Tot op de dag van vandaag hebben we dit nog steeds. Ik ben erg trots op je schat dat je je verhaal wilt delen en heb veel respect voor je.

Mijn naam is:     Vennity (dit is niet mijn echte naam, ik heb ervoor gekozen anoniem te blijven)
Mijn leeftijd:       toen 20 jaar, nu 22 jaar
Naam partner:   Timothy
Leeftijd partner:  toen 23 jaar, nu 25 jaar

Verteld door Vennity, geschreven door Lotte.

 

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. Het was donderdag avond, 20:00 uur, en ik ging met de trein richting Amsterdam centraal. Na 35 minuten stapte ik uit de trein en liep met een vlug tempo richting de uitgang. Ik was gespannen maar probeerde het te verbergen.
In de verte zag ik hem al staan: mijn nieuwe vlam. Hij was aan komen rijden in zijn donkerblauwe senic. We groetten elkaar en ik stapte in de auto. Ik weet nog goed dat hij een donkere Armani spijkerbroek droeg, met een leuk bruin jack eroverheen. Zijn gelikte zwarte Prada schoenen kan ik me ook nog wel voor de geest halen. Ik bekeek hem stiekem vanuit mijn ooghoek. Het eerste wat ik dacht was: wat is dat een ongelooflijk lekkerding… Ik vond hem nog mooier dan dat ik dacht dat hij was.

We reden naar de bioscoop in de Bijlmer. Helaas draaide er alleen om half 12 's nachts een leuke film. We besloten te wachten en even de Burger King in te duiken. Ik nam een heerlijk Burger King menuutje, en Timothy nam niks. Zal vast door de zenuwen gekomen zijn.
Na een aantal uur begon eindelijk onze film, Date movie. Het was heel erg gezellig. Onder de film dwaalde mijn gedachten af naar hoe ik straks naar huis zou moeten gaan, ik was bang dat Timothy mij niet naar huis wilde brengen waardoor ik alleen op het 'oh zo fijne' Bijlmer achter zou blijven, tussen al die creapy negers met hun "psst dushi" en "faka moppie, wat ga je doen vanavond?". Gelukkig zei hij me -zoals een echte gentleman- dat hij me straks naar huis wilde brengen.

Onderweg grapte ik dat ik een prof was in autorijden(niet dus), en dat ik erg graag een rondje in zijn donkerblauwe senic wou maken, om mijn skills te laten zien. Uiteraard geloofde meneer mij, en bood me de kans om een 'joy ride' in zijn auto te maken. Na één rondje te hebben gereden, en ik eigenlijk naar huis zou gaan, bood Timothy me aan om nog een laatste rondje te rijden. Impulsief als ik was zei ik dat mij dat een heel goed idee leek en sprong ik opnieuw achter het stuur. We reden een stuk door mijn wijk en kwamen bij een grote skatebaan uit. Het was inmiddels diep in de nacht. Zo verliefd als we waren begonnen we als echte tortelduifjes achter elkaar aan te rennen. Timothy over de ene ramp, ik ook over andere ramp. Plotseling stormde Timothy op me af en greep me vast. Ik werd er ongelooflijk zenuwachtig van zijn aanraking. Lachend liepen we terug naar zijn auto. Ik weet nog wel dat Timothy mij een slokje water wilde geven. Ik deed mijn mond open om een slokje te kunnen nemen, precies op het moment dat Timothy het flesje voor de grap naar achter trok. Het water verspreidde zich door de hele auto heen, en ik was zeik nat. We lachten ons kapot en giechelden ondeugend. Normaal gesproken zou ik dit natuurlijk geen leuke actie hebben gevonden, maar van hem kon ik alles hebben.
Ineens boog Timothy zich over me heen. Ik hield mijn adem in en bleef verstijft op mijn stoel zitten. Dit was zo'n typisch moment waarbij er van alles door je hoofd heen gaat. Wat zou er gaan gebeuren? Zou hij me nu gaan kussen?
En ja hoor, daar was hij dan: onze eerste echte kus. Ik zal het nooit vergeten.
We keken op de klok en schrokken van het tijdstip: 04:00 uur, als het niet later was. Timothy vertelde dat hij de volgende dag gewoon weer om half 9 op zijn werk moest zijn. Het was de hoogste tijd om gedag te zeggen.

Mijn leven als tienermoeder deel 11

Het was een zonnige dag.
Vandaag zouden ik, Viennely, Giovanni en Hicham samen naar een luxe hotel gaan in Vianen. We besloten eerst nog even wat te gaan drinken. Eenmaal aangekomen op het station besloten we even stil te staan bij 'taxi's' op Hoogatherijne. Een hangplek voor veel jongeren. We kletsten en lachten en kwamen een aantal vrienden tegen. Onze aandacht werd getrokken door een auto die met piepende banden parkeerde, ongeveer 10 meter bij ons vandaan. Er stapten 2 mannen uit. Eén heel lang en dun, volbehangen met gouden versieringen en de ander erg klein en ontzettend dik. Ik vond ze er gevaarlijk uitzien. Ze liepen onze kant op. Ik had het idee dat ze iets aan ons wilden vragen. Hoe meer ze dichterbij kwamen, hoe beter ik hun gezichtsuitdrukkingen zag en hoe meer ik zag hoe agressief ze keken. Ze leken erg onder invloed van iets te zijn. 'Het zou me niets verbazen als ze een pistool uit hun jaszak trekken en ons allemaal neerknallen', was de beangstigende gedachte die bij mij naar boven kwam. Gelukkig bedacht ik me ook dat ik niet in een getto buurt in Mexico woonde, maar mij in het enigszins veilige Nederland bevond.
"Wat kijk je, teringlijer?" De lange man liep op Hicham af en begon hem zonder reden in elkaar te slaan. Ik wist niet wat ik zag! Met grote ogen keek ik toe. Hij werd helemaal bont en blauw geslagen. Giovanni probeerde ze uit elkaar te houden. Precies op dat moment kwam de kleine dikke man op Giovanni af en greep hem bij zijn nek. Hij duwde Giovanni's hoofd over de reling van de verdieping waar we stonden. Het was ontzettend hoog en hij duwde zijn hoofd steeds verder van de reling af. Vanaf dat moment ging alles heel snel. Ik vloog op de man af en riep dat hij Giovanni los moest laten. Hij keek dreigend over zijn schouder. Godzijdank liet hij hem na een aantal seconden los.
 "We gaan loessoe, snel." zei hij tegen zijn vriend. Ze renden naar hun auto toe en reden vol gas naar beneden.
We liepen naar Hicham toe. Hij had een ontzettend grote bult op zijn oog, en zijn gezicht was opgezwollen. Hij vermande zichzelf, maar ik zag dat hij pijn had. Het besef kwam later pas van wat ik gedaan had. Ik ging letterlijk door het vuur voor Giovanni. Giovanni was boos en bezorgd.
"Je had weg moeten blijven en je er niet mee moeten bemoeien."
Hij had inderdaad gelijk, maar alles ging in een reflex. Ik zuchtte en was opgelucht dat het nog enigszins 'goed' was afgelopen. Enigszins, omdat ik achteraf toen ook al zonder dat ik het wist een klein prinsesje in mijn buik had rondzwemmen...


Volgende keer: weer terug bij de ruzie tussen Giovanni en mij. Morgen: mijn vriendin deelt haar aangrijpende verhaal.

Power-Quote of the day #2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik heb soms van die dagen dat ik maar door en door ga, maar ik ben ook echt iemand die stilstaat bij mooie dingen en intens kan genieten. Eigenlijk zouden we allemaal een briefje in onze zak moeten stoppen met een mooie tekst er op zodat je even stilstaat bij de mooie dingen of toch even die ene mooie glimlach op je gezicht tovert.

Love,

Lotte

Laatste stuk van het interview met Vivian!

Vraag 10. Hoe omschrijf je mij als moeder?

Iemand die door het vuur gaat voor haar dochter. Je wilt niets liever dan je kind gelukkig te zien worden en het een onbezorgd leven te laten leiden. Ondanks dat het je op bepaalde momenten door omstandigheden erg moeilijk werd gemaakt.

Vraag 11. Wat is de ultieme droom die je op een dag met mij waar wil maken?

Ik zou graag een onvergetelijke vakantie naar Curaçao willen beleven met jou, waar we op een strandfeest languit op onze smoel gaan, omdat het natuurlijk niet zo slim is om killerheels aan te trekken in die zanderige woestijn. Of waar we de plaatselijke bevolking op een dwaalspoor brengen door ons voor te doen als negers inclusief overtuigend negeraccent, waardoor zij zich afvragen of we misschien omgekeerde bounties zijn. (Eh, ja, dit begrijpen alleen wij)

Vraag 12. Tot slot: wat vind je van het idee achter mijn blog?

Een inspiratiebron voor (jonge) moeders, maar zeker ook een aanrader voor anderen. Je wordt meegetrokken in de verhalen en je kan niet wachten om meer te lezen. Het is luchtig geschreven, terwijl de inhoud niet altijd over rozen gaat. Laat het andere inspireren, zodat er ervaringen uitgewisseld kunnen worden.

Ik hoop dat jullie het interessant vonden om te lezen hoe een vriendin het vanaf de zijlijn heeft ervaren.

Liefs, Vivian