Zorgen en schuldgevoelens



Hoppa, het magische woord bij het krijgen van je eerste kind is ontstaan: zorgen. Dit woord kende je voorheen misschien niet eens, je wist nog niet hoe het voelde. Het voelen van echte zorgen, was voor mij iets waar ik heel erg aan moest wennen. Ik heb hier uiteraard nog steeds dagelijks mee te maken. Als jonge mama hoort het er gewoon bij dat je constante zorgen hebt. Is mijn kind wel gelukkig? Heeft ze niet teveel meegemaakt van nare dingen die er gebeurd zijn in haar leventje? Is ze wel gezond? Wordt ze later niet gepest op de basisschool?

Waar ik dagelijks nog steeds veel last van heb zijn schuldgevoelens. Ik ben hier ontzettend extreem in. Wanneer mijn dochter de hele dag verhaaltjes vertelt, en ik hoor ook maar iets niet van wat ze zegt, voel ik me schuldig. Waarom hoor ik haar nou niet? Ben ik nou echt zo snel afgeleid? Of: waarom raak ik zo snel geïrriteerd als ze huilt? Ik vergeet dan even dat ik vanaf 6 uur druk ben geweest met aankleden, eten geven, kletsen, mijzelf aankleden, tanden poetsen, nog heel eventjes kletsen, 3 kwartier heen naar school heb gereden, 8 eindeloos lange lessen heb gevolgd, het geschreeuw van meiden uit mijn klas heb moeten aanhoren, 3 kwartier terug heb moeten fietsen, boodschappen heb moeten doen, de was heb gedaan.......en tja, bij thuiskomst wil je het liefst op de bank neerploffen met een dikke deken om je heen en he-le-maal niets meer doen. Het is dus nogal logisch dat je snel geprikkeld raakt of niet naar alles kan luisteren wat je kind tegen je zegt. Mijn moeder zegt altijd: je bent geen robot. Je kan nou eenmaal niet alles. En wat ook een hele goeie is die ze vaak tegen me zegt: Lot, je kan in plaats van elke dag 200% te geven, ook gewoon 70% geven. Dat is ook genoeg. En daar heeft ze gelijk in. Soms schiet ik nog weleens terug in het oude, maar al snel zie ik de '70%' in mijn geheugen staan, en hoor ik de stem van mijn moeder.

Ik denk dat veel jonge moeders zich herkennen in wat ik hierboven heb beschreven. Wil jij dingen kwijt over dingen waar jij je zorgen over maakt? Of heb jij ook zo vaak last van schuldgevoelens? Plaats het hieronder in een berichtje, zodat we er samen over kunnen praten.

X Lotte

2 opmerkingen:

  1. Die zal ik nooit vergeten schat: je kan ook 70% geven ipv 200. Ik betrap mezelf er nog steeds op dat ik 200% geef, dats echt kenmerkend aan ons! maar nergens voor nodig. Proud of you.. xx esso

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heel goed Essie! Ik betrap mezelf er ook nog weleens op hoor. (Heel vaak zelfs..) en dat is inderdaad kenmerkend voor ons perfectionistische mama's :-) Proud of you 2 honey X

    BeantwoordenVerwijderen