Vandaag zouden ik, Viennely, Giovanni en Hicham samen naar een luxe hotel gaan in Vianen. We besloten eerst nog even wat te gaan drinken. Eenmaal aangekomen op het station besloten we even stil te staan bij 'taxi's' op Hoogatherijne. Een hangplek voor veel jongeren. We kletsten en lachten en kwamen een aantal vrienden tegen. Onze aandacht werd getrokken door een auto die met piepende banden parkeerde, ongeveer 10 meter bij ons vandaan. Er stapten 2 mannen uit. Eén heel lang en dun, volbehangen met gouden versieringen en de ander erg klein en ontzettend dik. Ik vond ze er gevaarlijk uitzien. Ze liepen onze kant op. Ik had het idee dat ze iets aan ons wilden vragen. Hoe meer ze dichterbij kwamen, hoe beter ik hun gezichtsuitdrukkingen zag en hoe meer ik zag hoe agressief ze keken. Ze leken erg onder invloed van iets te zijn. 'Het zou me niets verbazen als ze een pistool uit hun jaszak trekken en ons allemaal neerknallen', was de beangstigende gedachte die bij mij naar boven kwam. Gelukkig bedacht ik me ook dat ik niet in een getto buurt in Mexico woonde, maar mij in het enigszins veilige Nederland bevond.
"Wat kijk je, teringlijer?" De lange man liep op Hicham af en begon hem zonder reden in elkaar te slaan. Ik wist niet wat ik zag! Met grote ogen keek ik toe. Hij werd helemaal bont en blauw geslagen. Giovanni probeerde ze uit elkaar te houden. Precies op dat moment kwam de kleine dikke man op Giovanni af en greep hem bij zijn nek. Hij duwde Giovanni's hoofd over de reling van de verdieping waar we stonden. Het was ontzettend hoog en hij duwde zijn hoofd steeds verder van de reling af. Vanaf dat moment ging alles heel snel. Ik vloog op de man af en riep dat hij Giovanni los moest laten. Hij keek dreigend over zijn schouder. Godzijdank liet hij hem na een aantal seconden los.
"We gaan loessoe, snel." zei hij tegen zijn vriend. Ze renden naar hun auto toe en reden vol gas naar beneden.
We liepen naar Hicham toe. Hij had een ontzettend grote bult op zijn oog, en zijn gezicht was opgezwollen. Hij vermande zichzelf, maar ik zag dat hij pijn had. Het besef kwam later pas van wat ik gedaan had. Ik ging letterlijk door het vuur voor Giovanni. Giovanni was boos en bezorgd.
"Je had weg moeten blijven en je er niet mee moeten bemoeien."
Hij had inderdaad gelijk, maar alles ging in een reflex. Ik zuchtte en was opgelucht dat het nog enigszins 'goed' was afgelopen. Enigszins, omdat ik achteraf toen ook al zonder dat ik het wist een klein prinsesje in mijn buik had rondzwemmen...
Volgende keer: weer terug bij de ruzie tussen Giovanni en mij. Morgen: mijn vriendin deelt haar aangrijpende verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten