Weer even terug bij waar we waren, de ruzie tussen mij en Giovanni.
Giovanni zei dat hij me niet naar de trein op Hoogcaterijne wou brengen. Ik slikte. Moest ik dus alleen met mijn zware tas, door die enorme menigte, langs al die verschrikkelijk junks en zwervers, mét mijn zwangere buik. Ik besloot mijn spullen te pakken en stak de de straat over richting de bus. Na ongeveer 10 minuten zag ik Giovanni van een afstand aan komen lopen. De bus stopte en ik stapte in. Giovanni negeerde mij volkomen. Ik ging voorin de bus zitten, en hij achterin. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik kon niet goed tegen drukte, en ik kon er al helemaal niet tegen dat hij zo raar deed. Ik wou het liefst naar hem toelopen en vragen of hij alsjeblieft weer lief kon doen. Ik wou gewoon zo graag dat alles goed ging. Na 10 minuutjes stopte de bus onder Hoogcaterijne. De deuren gingen open en Giovanni liep met een kille blik langs me heen. Zo snel dat ik hem in de menigte zag verdwenen. En daar stond ik dan… ik voelde me net een kleine dikke dwerg in sprookjesland. Alle mensen flitsten langs me heen. Dit gevoel kwam puur door mijn onzekerheid en kwetsbaarheid. Voorheen was ik de Lotte met de grote mond en de (vreselijk ordinaire) gouden oorringen, maar nu begon ik toch echt een serieuze mama te worden. Dat terwijl mijn kindje nog niet eens geboren was.
Ik pakte de roltrap aan de andere kant van Hoogcaterijne, zodat ik niet langs taxi’s hoefde. Hier stonden standaard Giovanni’s neven en vrienden te hangen. Toen ik boven kwam, zag ik Giovanni staan. Hij liep op me af en gaf me een knuffel. "Sorry, ik loop met je mee naar de trein." Ik was opgelucht dat hij me niet helemaal aan mijn lot had overgelaten. ‘Zie je nou wel dat hij toch een beetje op me gaf?’ was de naïeve gedachte die ik op dat moment had. Even dacht ik zelfs niet meer aan de inmiddels XXL rugzak op mijn rug en stapte de trein in richting mijn ouders.
Volgende keer: ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk terug…
Ben benieuwd..
BeantwoordenVerwijderen