Mijn leven als tienermoeder deel 10

Terug in huize Giovanni.
De muziek stond nooit op een normaal volume, maar de hele buurt kon meegenieten. Lil’Wayne, 50cent, Lil’John, bij de bejaarde buren 200 meter verderop waren ze inmiddels ook beroemd geworden. Als ik weg was geweest en thuis kwam, wist ik niet hoe snel ik door moest naar boven en zat ik alleen op onze kamer. Best rustgevend zo alleen op een klein kamertje dacht ik zo, maar achteraf kan ik niet begrijpen hoe ik dat zolang heb kunnen volhouden.

Giovanni kwam vaak bij mij kijken om te vragen hoe het met me ging. Hij was best lief voor me, dat wel. Maar rekening houden met zijn zwangere vriendin, dat deed hij niet. Giovanni was verslaafd aan blowen. Het baarde mij zorgen, maar wanneer de baby er zou zijn had hij mij beloofd per direct te stoppen. Tja, aan die gedachten hield ik mij dus ook maar vast.

Na 2 weken besloot ik in het weekend een nachtje bij mijn ouders te gaan logeren. Even lekker rustig en natuurlijk miste ik mijn ouders enorm. Ik kreeg de morgen voor vertrek een woordenwisseling met Giovanni. Waar het precies over ging, weet ik niet meer. Het zal vast iets onbenulligs zijn geweest. Al snel werd het van kwaad tot erger. Giovanni schreeuwde en weigerde mij de huissleutel die hij voor mij had laten maken te geven. Het raakte me, omdat ik me thuis wilde voelen, maar hiermee maakte hij het me erg moeilijk. Ik woonde hier nu toch ook? Hij schreeuwde van alles. Dat ik maar in mijn eentje naar mijn ouders moest gaan en dat hij hier geen tijd voor had. Ik herinner me nog wat er toen door me heen ging: wat is er in godsnaam met hem aan de hand? De lading die ik op dat moment over me heen kreeg, hoorde niet bij mij. Giovanni wist hoe vreselijk ik het vond om alleen over Hoogcaterijne te lopen. Al die hangjongeren daar. Het deed me weer even terug gaan in de tijd…


Volgende keer: donderdag

Fijne Koningsdag iedereen!

Ik heb zojuist Yennity’s spaarpotje met grof geweld open gebroken en al die kleine muntjes leverden maar liefst 45 euro op!
Wij gaan op spullenjacht dus ;-)

Liefs, krul & krul

Vanavond: mijn leven als tienermoeder deel 10

Neem een kijkje en lees mee @ my daily life

Positieve energie, alleen daar kom ik verder mee…














Vorige week was een vermoeiende week. Omdat ik in januari afgestudeerd directiesecretaresse ben en nog geen baan heb kunnen vinden, volg ik een verplicht intensief sollicitatie traject bij de gemeente. En geloof me, het is geen pretje. Elke dag minstens(!) 5 gerichte sollicitaties, 36 uur per week beschikbaar zijn voor het vinden van werk, om de 2/3 dagen op gesprek komen, en dus ook om de 2 dagen een kruisverhoor waarom ik niet breed solliciteer of waarom ik niet nóg meer sollicitaties verricht.
Oké, ergens begrijp ik het wel. Er zijn genoeg mensen die hun hele leven op hun luie gat willen blijven zitten, zonder schaamte voedsel bij de voedselbank halen en het vertikken om parttime te gaan werken. Maar ergens is een grens… Ik ben altijd aanwezig, ik doe al mijn sollicitaties, ik ben gemotiveerd, sta ingeschreven bij tig uitzendbureaus, vacaturesites, heb al weet ik  het hoeveel sollicitatiegesprekken gehad, en ben oprecht opzoek naar een goeie baan. Maar nog wordt er geklaagd en is de zin “meid, wat doe jij het toch allemaal knap”, een te grote moeite.

Ik sprong  (zoals gewoonlijk) 4 minuten te laat op de fiets, om Yennity naar school te brengen.  Buiten adem kwam ik aan en tilde Yennity uit haar stoeltje. Toen ik het gebouw in liep en de klas in keek zag ik de klas vol staan met kinderen en ouders. Ik zuchtte. Ik had vast een belangrijke mail door mijn overvolle inbox over het hoofd gezien…
En ja hoor, Yennity’s klas zou vandaag voor alle papa’s en mama’s een paar prachtige Engelse liedjes laten horen, die ze de weken hiervoor hadden geoefend. Voordat ik het wist en de kans kreeg om de gemeente te bellen dat ik iets later zou komen, stond Yennity vol trots vooraan in de klas te zingen. Yennity’s trotse blik deed me eventjes van mijn schuldgevoel verlossen. Het duurt maximaal een kwartier, dacht ik. Daarna fiets ik als de wiedeweer naar de gemeente voor mijn afspraak.
Met tranen in mijn ogen keek ik vol trots naar mijn grote meid die met al haar vriendjes en vriendinnetjes een prachtig liedje zong.


Lees de volgende keer verder!

Vervolg interview

 

Vraag 10. Is er voor jou iets veranderd aan onze vriendschap nu ik moeder ben geworden?

Buiten het feit om dat je een goede moeder voor Yennity bent, ben je ook nog steeds die humorvolle en lieve vriendin die je altijd al was. Oké je bent misschien beperkter nu je fulltime mama bent, maar tijd voor leuke dingen maak je altijd: onze vaste trips naar Buddhabar waar we hoopten een rijke jongen te treffen. Onze eindeloze shopmiddagen, waar we apart door de winkel liepen, maar toch elke keer met exact dezelfde kledingstukken bij de kassa eindigen. Die keer dat we dachten slim te zijn en via de kortingsite Groupon bij een luxe Indisch (our favourite food) restaurant gingen eten in Amsterdam. We hadden er hoge verwachtingen van, maar eenmaal voor de deur leek het net alsof we beland waren bij de plaatselijke afhaalchinees. Helaas bleek ook het eten niet aan onze verwachtingen te voldoen, en was ons heerlijk beloofde 3-gangen menu goed voor een week toiletbezoek. Ook onze anonymous call’s naar anderen zijn nooit uit ons systeem verdwenen. ‘Hallo uw spreekt met Pieter van het WereldNatuurFonds. Wilt u meewerken aan een enquête? Hoeveel wc-rollen verbruikt u per wc bezoek gemiddeld? Is er een mogelijkheid om hier in te minderen? Haha, sorry als we je ooit hebben lastig gevallen. Wij waren het. Of die keer dat we naar Tongeren (waar ligt dat?) gingen en onderweg te horen kregen dat ons hotel overboekt was. We kregen een alternatief, maar wel zonder luxe spa. Mopperend gingen we akkoord met het alternatief. Eenmaal aangekomen, teleurgesteld door het weinig aantal sterren dat het hotel kreeg, moesten we een enorm lange hal door en in het aller-uiterste hoekje zat onze kamer verstopt. Dit kon twee dingen betekenen: of het is een superluxe kamer, of het is een crackkamer waar je overleden valkparkiet nog niet eens dood gevonden zou willen worden. Je deed de deur open en je mond viel open van verbazing. Wat een ontzettend karig hotelkamertje waar de muren op je af kwamen en de schimmellucht je neusharen overeind liet staan. Het was nog net niet dat je moest poepen bij de buren. Het zag er ongeveer zo uit:

 

 

 

 

 

Zeg nou zelf: niet verkeerd, toch?

Onder het genot van een tiramisutaart en een grote fles prosecco gingen we onderuit gezakt vanuit onze jacuzzi tv kijken. Living the goodlife. Oja nog even een blunder: we hadden zin in een kop munthee met honing en besloten ‘’effe’’ naar het restaurant te lopen. Het was 23:00u en we dachten wel even snel in onze pyjama ongegeneerd aan de bar te gaan zitten. Want ja, wie was er nou nog? Eenmaal aangekomen, belandden we in een overvolle poepie-sjieke eettent. We keken elkaar aan en jij fluisterde: ‘Doorlopen Viv. Dan vallen we niet op’. Ik, op mijn gestreepte sokken, en niet te vergeten voorzien van een gat bij mijn grote teen, besloot me zo normaal mogelijk te gedragen en liep richting de bar. In een razend tempo dronken we onze muntthee op en vluchtten we snel weer naar boven.


Volgende keer: hoe omschrijf je mij als moeder? En wat is de ultieme droom die je op een dag met mij wil waarmaken?

Mijn leven als tienermoeder deel 9

#2.5. Zij veranderde mijn leven













Mijn ouders waren een weekendje weg, dus ik had besloten mijn vriendinnen bij mij thuis uit te nodigen om eens lekker in te gaan drinken voordat we naar het ‘O zo fantastische’ Starlight zouden gaan, een discotheek in Amersfoort, op fietsafstand van mijn ouderlijk huis.
Mijn twee vriendinnen Esther en Rox namen het er flink van en goten zichzelf net als ik vol met (was ik toen der tijd van mening) overheerlijke Passoa en de absolute topper: Ragatti wijn. (Echt, je zou hem moeten proeven… ahum) We kochten deze wijn altijd omdat het de goedkoopste was die er bestond: €1,60, zo uit mijn hoofd. We liepen naar boven en mijn vriendin Esther deed zoals gewoonlijk een poging of ze als-je-blieft mijn killerheels mocht lenen. Alleen dan zou ze naar haar zeggen de show stelen. Ik antwoordde. “Nee Es, echt niet, dat weet je nou toch wel onderhand?” En ja hoor: mevrouw was boos. Ze kon maar niet begrijpen dat ik zo ‘gierig’ was met mijn heels. (Ik heb haar natuurlijk niet verteld dat door haar enorme worsten poten, ik bang was dat mijn juweeltjes hiervan zouden uitrekken.) Met onze dronken koppen hesen we onszelf in een flitsende outfit en sprongen we op de fiets, onderweg naar Starlight. Het feest was al in volle gang. We hadden onszelf natuurlijk extreem opgedoft en konden niet wachten om naar binnen te gaan. We waren een aantal vriendinnen tegengekomen en liepen lachend naar binnen. Ik was zo ontzettend dronken, dat ik danste als de misvormde versie van Michael Jackson. Je kan er vast een leuk beeld bij schetsen. Ik ging een keer of 10 voluit op mijn smoel en mijn prachtige nieuwe killerheels waren aan gortjes. Ik weet nog dat mijn vriendin Esther, misschien nog wel zatter als ik, constant (zonder dat ze daar erg in had) haar sigaretje op mijn arm uitdrukte. Je snapt natuurlijk wel dat ik de volgende dag voorzien was van een aantal prachtige, felgekleurde blaren. Ook herinner ik me nog dat ze mij (weer zonder dat ze daar erg in had) zo stevig vast pakte wanneer er een foto van ons gemaakt werd, ze tot twee keer toe mijn prachtige krul-extension uit mijn haar wist te trekken, die vervolgens als een loslopende cavia over de dansvloer vloog. Erg leuk, Esther.
Ik begon me steeds beroerder te voelen. Ik trilde op mijn benen en was mijn vriendinnen kwijt geraakt. Er liep een meisje met enorme zweetoksels tegen me aan, waardoor ik niet meer naar mijn verrukkelijke ‘Jean Paul Gaultier’ rook, maar stonk als iemand die 4 weken niet gedoucht had. Mijn avond kon niet meer stuk...Ik kon de geur absoluut niet verdragen. Ik begreep niet wat er met me aan de hand was. Ik had dan wel veel op, maar deze lichamelijke reactie had ik nooit eerder gekregen. Ik deed mijn ogen dicht en voordat ik het wist, viel ik met een harde klap neer op de grond. Twee bewakers tilden me op, en brachten me naar buiten. Helaas voor mij, mocht ik Starlight niet meer in. Ik stond buiten in de vriezende kou, en dacht na. Mijn lichaam deed anders dan normaal, maar ook in mijn hoofd voelde het anders. Ik kon er op dat moment geen vinger op leggen. Je voelt het natuurlijk al aankomen: terugrekenend kwam ik erachter dat ik op dat moment ongeveer 3 weken zwanger was.



Vervolg: terug in huize Giovanni

Power-Quote of the day #1

Soms heb ik net als jou van die dagen dat ik er echt doorheen zit. Ik twijfel of ik alles wel goed doe, of ik mijn dochtertje niks te kort doe, of ben onzeker over bepaalde onderwerpen... Je kent het wel. Het lezen van een oppeppende tekst kan wonderen doen! Elke week plaats ik een nieuwe 'Power-Quote'.

Love,

Lotte

Vervolg interview

Vraag 9. Kan je het moment uitgebreid omschrijven toen je Yennity en mij als kersverse moeder (met prachtige paarse kringen onder mijn ogen) voor het eerst zag?

‘Lot. Er is kraamvisite. Ben je nog aan het voeden?’ riep je moeder naar boven. ‘Wacht nog maar even beneden dames.’ Ik was samen met een vriendin. We waren heel erg nieuwsgierig, maar tegelijkertijd vonden we het ook wel gek en wisten we niet echt wat we konden verwachten. We liepen de trap op richting je kamer. Je zat met je kleine meid in je foeilelijke bloemenstoel, waarvan ik nooit begrepen heb dat je zoiets kon kopen. Gelukkig heb je zojuist vertelt dat dit puur te maken had met de dosis hormonen. Ja ik vergeef het je. Ik weet niet precies meer wat ik als eerste dacht, maar het was bijzonder om jullie zo te zien en ergens ook wel heel gek eigenlijk. Mijn vriendin die (bijna) alles deed wat god verboden had, was ineens mama geworden. Ik voelde me ergens een beetje ongemakkelijk en wist me  geen houding aan te nemen. Ik ging zitten op een stoel en haalde een flesje Bessenjenever (85%, als het niet meer is) uit mijn jaszak om alles een beetje beter te relativeren. Oké, misschien had ik dit op dat moment erg graag gewild, maar jullie snappen natuurlijk wel dat dit een grapje is.  Ik haalde een lief cadeautje uit mijn tas en overhandigde deze. Hoe erg ik ook moest wennen aan het feit dat jij nu moeder was geworden, was je wel echt moeder vanaf dag één. En dit is altijd zo gebleven.



Volgende keer: Is er voor jou iets veranderd aan onze vriendschap nu ik moeder ben geworden?

Mijn leven als tienermoeder deel 8

#2.4. Zij veranderde mijn leven
Giovanni had regelmatig geen geld voor boodschappen en daarom kocht ik ze dan ook vaak van de 100 euro die ik maandelijks van mijn ouders kreeg. Ik weet nog dat ik me enorm schuldig voelde naar mijn ouders toe. Giovanni kon  met gemak werken, maar om de één of andere reden stimuleerde ik hem niet. Ik denk omdat ik dacht dat het toch zinloos zou zijn. Ik werkte zelf natuurlijk ook niet en was een aantal weken daarvoor spijtig genoeg gezakt voor mijn VMBO –T examen. Dit had er vooral mee te maken dat ik de jaren daarvoor niet veel uitgevreten had op school. Ik wist tijdens mijn eindexamen net twee dagen dat ik zwanger was. Ik weet nog dat ik me ineens zo ontzettend anders voelde dan de andere leerlingen uit mijn klas. Dit terwijl het drie dagen geleden allemaal nog zo normaal was, en ik gewoon die gekke Lotte was. Ik vond het een gek idee dat ik zwanger mijn eindexamen in ging, maar dat de vriendinnen uit mijn klas van niets af wisten. Ik kon me tijdens mijn examens enigszins concentreren, maar soms kwam het heftige gevoel van de baby die rond zwom in mijn buik ineens naar boven. Ik staarde zonder dat ik het door had voor me uit, terwijl de andere leerlingen druk aan het pennen waren. Toen ik klaar was met mijn examen, kreeg ik een briefje met een tekening in mijn hand gedrukt van mijn lerares Engels. Ze had mij nagetekend tijdens mijn examen. Ze gaf me een glimlach en een lieve knipoog. De tekening heb ik nog steeds. Zij was de enige die af wist van mijn zwangerschap, en ik voelde dat ze met mij meeleefde. Gelukkig heb ik uiteindelijk wel twee deelcertificaten voor Nederlands en Duits gehaald. (en dit zonder te leren en nauwelijks een boek geopend te hebben in de 5 jaar dat ik op school had gezeten) Ik had bij lange na niet durven dromen dat ik, na jaren verwaarlozing van mijn school, toch twee deelcertificaten zou halen.

's avonds kookte ik vaak in mijn eentje en zat Giovanni met vrienden in de woonkamer te blowen en te gamen. Eigenlijk was Giovanni's huis een jongerencentrum. Dagelijks kwamen er vrienden over de vloer om te gamen, muziek te luisteren, te drinken of jointjes te roken. Ik kon om die reden nooit beneden in de woonkamer zitten. Door de vieze lucht van de sigaretten en de lege flessen Jack Daniels waar ik bijna mijn nek over brak, dwaalde mijn gedachten af naar een aantal maanden geleden….


Wil je weten waar mijn gedachten naartoe afdwaalde? Lees vrijdag verder.

Vervolg interview

Vraag 6. Waar was je op het moment toen ik je vertelde dat ik zwanger was?

Als ik langs die plek kom, denk ik er iedere keer weer aan. Het was in onze wijk Vathorst. We liepen richting het station om Giovanni op de trein te zetten. We hadden het over koetjes en kalfjes en ineens keek je me ernstig aan. ‘Viv we moeten wat vertellen.’ Zei je. Ik keek je aan en je vertelde me tussen neus en lip door dat je drie maanden zwanger was. ‘Rot op. Je maakt een grapje’ was mijn eerste reactie. Ik kon het gewoon niet geloven. ‘Echt waar Viv. Ik heb hier een foto van de echo’. Je liet een foto zien, maar alsnog geloofde ik er gewoon niks van.  Het was op mijn leeftijd ook gewoon ondenkbaar. Zo ver van mijn bed show.

Vraag 7. Wat ging er door je heen op dat moment?

Ik keek Giovanni aan en vroeg wat hij er van vond. Hij kon alleen maar lachen en zei:’ Is leuk toch? Zo’n kleine’. Het leek alsof hij zich niet helemaal realiseerde wat hem te wachten stond. Ik dacht bij mezelf: dat kindje kan maar beter weggehaald worden, want wat heeft het nou voor leven bij twee hangjongeren die nog niks van de wereld hebben gezien. Dit zei ik natuurlijk niet op dat moment. Ik was totaal uit het veld geslagen en het duurde even een tijd, voordat het landde. We hebben er toen een tijdje serieus over gepraat in een speeltuintje. Naar mate de tijd vorderde, zag ik je veranderen van een onstabiele, naïeve puber in een verantwoordelijke mama in spé. De maanden voor je bevalling was je continue bezig met zorgen voor jezelf. Je gooide je leven totaal om en bereidde je voor op het moederschap. Af en toe was je te voorzichtig. Je voelde bij wijze van al schuldig na het eten van een bord patat.

Vraag 8. Kan je het moment uitgebreid omschrijven toen je hoorde dat Yennity geboren was?

Ik zat in de trein onderweg van school naar huis met een vriendin. Ik wist dat je al enige tijd op knappen stond en dat het elk moment kon gebeuren. Ik had al een paar dagen niks van je gehoord en besloot je gewoon uit nieuwsgierigheid een smsje te sturen. Whatsapp bestond nog niet in die tijd. Het smsje verzond ik exact om17:07. Ik schreef:  Hey nerd ben je aan het bevallen ofzo? Geen reactie. Een dag later ontving ik een sms terug met de tekst: HUH VIV?! Ik ben gister bevallen om stipt 17:07. Echt niet normaal dat je mij toen precies een sms stuurde gek. Yennity is geboren op 17  november 2008 om 17:07. Ze is gezond. Je moet maar snel komen kijken! X . 




Volgende keer: Wat dacht je toen je mij en Yennity voor het eerst zag?

Lieve reacties

Toen ik mijn blog net online gegooid had, kreeg ik ontzettend veel lieve reacties. Van vriendinnen, maar ook van meiden die ik al jaren niet meer gesproken had. Ik wil er echt even een paar met jullie delen!

Een prachtig en inspirerend blog over het leven van een jonge moeder. Mijn beste vriendinnetje! Trots op jou. Ondanks dat ik alle in's and out's weet, blijft het bijzonder om het opnieuw te lezen. Gek op jullie ♥ Love, V.

Ben trots op jou en blij met jou als vriendin! (Vano ook met Yennity als vriendin Haha) Kus, E.

Lieverd, ik ben zo ontzettend trots op je! Het ziet er prachtig uit en die verhalen... We want more!!
Knap van je om dit te delen met andere (aankomende) moedertjes en hun zo ook te helpen.
Ik hoop dat de jonge moeders zich hier wel geaccepteerd voelen ook omdat ik weet hoe moeilijk jij het hier soms mee gehad hebt. Love you & Yenny so much <3 xx R.

Lott, ik wist niet dat jij zo ontzettend mooi kon schrijven! En wat ben ik trots op jou dat jij jou verhaal wilt delen. Toen de tijd waren we zo close, en eigenlijk ook zo ver weg van elkaar. Totaal een andere kijk hadden we op alles. En super dat je zo'n goede, zorgzame moeder bent voor Yennity, ze mag ongelooflijk trots zijn op een moeder zoals jij! Ik ben heel erg benieuwd naar je volgende verhalen op je blogg! Liefs, D.

Lot, je blog is echt SUPER!!!!!.... heb het gelezen met tranen in me ogen, omdat ik me nog wel kan herinneren toen je vertelde dat je zwanger was.. maar hoe jij het ervaren hebt, heeft me echt geraakt.. Je bent een SUPER mama en een GROTE voorbeeld voor vele jonge mama's!!!! ga zo door en ik blijf met plezier en tranen doorlezen!.... Ben trots op je (als ik je zou zien, zou ik het je laten merken).... Still got love for you girl xx R.

Wauw lotte ik heb je blog gelezen en zit hier met tranen in me ogen! Zo herkenbaar, ik denk echt dat alle jonge moeders hier wat aan hebben! Je kan trots zijn op jezelf je steunt hier vast veel jonge en jonge aankomende moeders mee! Kan niet wachten op het volgende deel hihi! Xxx D

Ik ben alle delen van je blog aan het lezen. Die kleine ligt naast me te slapen en soms moet ik er gewoon van huilen! Je bent echt een voorbeeld voor mij. Het is echt super mooi. D.

Te lief. Thanks girls <3

Mijn leven als tienermoeder deel 8

#2.4. Dit was nog maar het begin












Helaas was alle voorpret van korte duur. Doordat Giovanni geen werk had en zich vaak depressief voelde, begon hij zich anders te gedragen. Ik weet nog dat het begon met iets kleins. Het was ’s middags 4 uur en ik had een lange tijd boven op bed gelegen. Ik besloot even te gaan kijken wat Giovanni aan het doen was en ik liep naar beneden. Hij zat met zijn rug naar me toe achter zijn laptop. Toen ik achter hem stond en naar het beeldscherm keek, zag ik in een flits dat hij aan het msnnen was met een ex vriendinnetje. Ik herkende haar foto meteen. Ik was zo kwaad! “Wat doe jij allemaal achter je laptop?” vroeg ik op een dreigende toon. “Pff niks bijzonders man, kom je me controleren of zo?” Oké, dit was precies wat ik niet wilde horen. Was hij maar eerlijk, zei hij maar gewoon wat hij aan het doen was. Niet dat ik dan niet kwaad was geworden, maar oké. “Ik zag heus wel wat je aan het doen was, waarom praat je in godsnaam nog met haar? Die meid is toch van jaren geleden?” Aan het begin van onze relatie viel dezelfde meid hem vaak lastig. Hij zei toen dat hij knettergek van haar werd, en zij hem nooit met rust wou laten. Maar ik denk dan: als ze jou lastig valt, en je wordt knettergek van haar, dan laat je haar dat toch eventjes héél duidelijk weten? Want dat kon meneer heus wel hoor, duidelijk zijn. En reken maar dat mevrouw hem dan nooit meer lastig zou vallen. “Ik was niet met haar in gesprek gek, waarom vertrouw je me niet Lotte?“
Ik kon dit niet geloven! Hoe kon hij nou zo hard blijven liegen en volhouden terwijl ik hem net gezegd had dat ik zag dat hij met haar in gesprek was? “Wees nou maar gewoon eerlijk, je was met Stephanie in gesprek, ik zag haar foto.” Giovanni probeerde zo onschuldig mogelijk uit zijn ogen te kijken, en begon een prachtig verhaal. Echt, hij had zich op moeten geven voor Goede tijden Slechte tijden. Na een aantal minuten stilte begon hij weer te praten. “Oké Lotte, je hebt gelijk. Ze wilde me gewoon iets vragen. Niets belangrijks, ze vertelde me over haar nieuwe relatie. Ik was bang dat je boos zou worden, vandaar dat ik niet gelijk eerlijk was.”
Waren hier nou zo ontzettend veel leugens voor nodig? Ik vond zijn gedrag echt zorgwekkend, en vertrouwde het voor geen meter, maar toch besloot ik er niet verder op in te gaan.


Vervolg: zie woensdag

Vervolg interview:

Vraag 5. Welk gek moment (dat wij samen beleefd hebben) zal je nooit  meer vergeten? (Want zeg  nou zelf; ‘gek’ is het sleutelwoord van onze vriendschap…)

We hebben zeker veel gekke momenten beleefd. Eigenlijk te veel om op te noemen, maar één die me toch wel mijn hele leven zal bijblijven tot we hoogbejaard zijn, is het scheetbom-incident. (Echt mensen: lezen op eigen risico.) Het was een zaterdagmiddag en we hadden niks te doen. In een impulsieve bui besloten we om een soort try-before-you-die achtig iets te doen, ja ja, weer zo’n bekende. We kochten bij de fopwinkel in de stad een aantal stinkbommen die maar al te graag uit hun zakje bevrijd wilden worden en voor een hoop narigheid (en stank) wilden gaan zorgen. We zochten een plek uit waar veel mensen in één ruimte bijeen kwamen.  Naast de lift in de Ikea was ons doelwit. Het was natuurlijk erg slim bedacht van ons dat wij, na het ontploffen van onze stinkbom, direct de lift in konden vluchten. Voor het oog van een aantal camera’s(dom eigenlijk) lieten we er één ontploffen en vluchtten we de lift in. In plaats van naar boven te gaan, bracht de lift ons terug naar de plek des onheils. De vreselijke eier lucht kwam ons tegemoet en ik wist mijn lach niet meer in te houden. ‘Jezus wat een putlucht. Volgens mij is er wat mis met de riolering hier van de Ikea.’ Zei een vrouw die rood kleurde en haar neus stevig dichtkneep. Uiteindelijk schoten we beiden verschrikkelijk in de lach.
                                                                                             We hebben rustig nog een aantal uren gebivakkeerd in de Ikea en nonchalant
                                                                                             onze oh zo populaire gehaktballetjes opgegeten in het restaurant. Gelukkig zijn we nooit gesnapt. Haha!

Volgende keer: waar was je op het moment toen ik je vertelde dat ik zwanger was? & wat ging er door je heen op dat moment?

In de krant met mijn blog

Om de twee weken schrijf ik een column in een nieuwe rubriek  over mijn leven als jonge moeder in  de Vathorst NU, de plaatselijke krant van de wijk waar ik woon.
Heel erg leuk!

X- Lotte

Mijn leven als tienermoeder deel 7

#2.3. Dit was nog maar het begin



De eerste paar dagen waren heerlijk. Giovanni werkte niet dus ik had hem 24 uur per dag om me heen. Ik genoot overal van. Samen boodschapjes doen, koken, samen film kijken.
In de tussentijd waren er al een aantal vriendinnen langs geweest om mijn nieuwe stekkie te bekijken. Volgens mij waren ze best wel geschrokken, wat ook wel logisch was natuurlijk. Ik bleef maar zeggen dat ik leefde in Giovanni’s kleine kamertje, en verder nergens kwam. Dit moest ook wel, want de rest van het huis was geen fijne plek voor een zwanger meisje. Rox, een meisje die ik had leren kennen via Giovanni, kwam geregeld langs. Giovanni noemde haar zijn “grote zus”. Een echte Surinaamse chick waar ik ontzettend mee kon lachen. Ze woonde in de buurt, dus voor haar was het veel makkelijker om te komen dan voor mijn vriendinnen uit Amersfoort. Wanneer Giovanni weg was gingen we vaak samen boodschapjes doen of een film kijken.
Giovanni en ik lachten ontzettend veel samen. We stoeiden net zo lang tot ik haast geen adem meer kreeg van het lachen, en als dikkertje-dap uitgeput op bed neerviel. En we konden ook heel erg goed praten. Giovanni was heel open en oprecht, en vertelde als hij weg ging uitgebreid met wie hij was en wat hij ging doen. De gedachten over het voorval in Spanje droeg ik nog steeds bij me in mijn rugzak. Maar om verder te kunnen, moest ik het hem vergeven. Dit probeerde ik, al was ik nog steeds verdrietig. Vergeven, maar niet vergeten.

Hicham, de beste vriend van Giovanni, kwam ook geregeld op bezoek. Ik genoot er echt van als hij er was. Hij was altijd ontzettend vrolijk en bij elke poep en scheet moest ik om hem lachen. Giovanni en hij noemden elkaar ‘knabbel en babbel.’ Ze deden altijd erg geheimzinnig over de achterliggende gedachten hiervan, achteraf kan ik deze wel invullen. Mijn lichaam was inmiddels aardig aan het veranderen. Zo had ik bijvoorbeeld paarse striae op mijn borsten gekregen. Ik weet nog dat ik de woonkamer binnen liep, in mijn tijger topje dat inmiddels een bikini topje was geworden, en Hicham ongegeneerd door de kamer riep: “Sjezus! wat heb jij op je tieten zitten, joh?!” Ik schraapte mijn keel eens flink en probeerde hem op volwassen toon uit te leggen dat dit door de zwangerschap kwam en de melkproductie die flink zijn werk aan het doen was, en dat mijn borsten daardoor uitrekten en daar dus weer de striae door was ontstaan. Zo naïef als hij was zei hij:
 “What the fock, wat lelijk zeg, als mijn chick dat ook krijgt later knap ik vet op haar af gek!”
Oké, die lieve Hicham had duidelijk nog erg veel te leren als zijn aankomende vriendinnetje straks ook zwanger zou worden.



Vervolg: zie maandag

Blogster op tienermoeders.nl

Tienermoeders.nl is dé site voor zwangere meiden en tiener- of jonge moeders. Op tienermoeders.nl kom je met elkaar in contact, lees je ervaringen van andere jonge moeders en vindt je praktische informatie. Sinds vandaag ben ik samen met Ruchama vaste blogster op www.tienermoeders.nl, dus ook daar zijn mijn verhalen te lezen.

X Lotte

Vervolg interview:

Vraag 4. Welk mooi moment (dat wij samen beleefd hebben) zal je nooit meer vergeten?

We hebben genoeg mooie momenten beleefd samen. Eigenlijk teveel om op te noemen. Onze vriendschap bestaat vanaf het begin al uit humor en dezelfde interesses (zoals onze voorliefde voor mooie kleren en getinte muziek en jongens). We delen dezelfde droge humor en kunnen uren dubbel liggen om één zin. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn en af en toe moet er even serieus gebabbeld worden en moeten we soms even in de rol kruipen van dr. Phil of Oprah om de ander wat op te peppen. We kunnen altijd bij elkaar terecht.  Even een mooi moment wat in mijn ogen typerend is voor onze vriendschap: Maastricht. We besloten te eten bij een oh zo hoog aangeprezen Italiaan. We waren uitgehongerd. Jij besloot tapas gerechten te nemen en je vroeg aan de ober of het wel kon fungeren als avondmaaltijd. De ober antwoordde volmondig: ‘Ja zeker, voor mij is het zeker voldoende, madam.’ Ik besloot een pizza margarita te bestellen. We zaten in eerste instantie buiten, maar door de kou besloten we toch maar naar boven te verkassen. Inmiddels waren er al enkele tijdrovende minuten verstreken toen plotseling de ober met onze (heerlijke?) gerechten naar boven kwam.  In eerste instantie zag het er nog oké uit, vond jij. Helaas was jouw bord met tapas hapjes niet meer of minder dan een piepkleine middag snack. (We vroegen ons af hoe het kwam dat de ober, met zijn best wel dunne beentjes, nog in leven was). Aan mijn gezicht viel wel af te lezen dat ik niet erg gecharmeerd was van het voedsel wat een pizza moest voorstellen. De smaak was al net zo bedroevend. Teleurstellend genoeg, smaakte het als de kattenbakkorrels die je vroeger weleens in je mond hebt gestopt als peuter. Ik denk dat je nu wel een aardig beeld kunt schetsen van de smaak van de slappe,  kaasloze pizza die op mijn bordje lag. Geen succes dus. Zulke boefjes als we af en toe kunnen zijn, begonnen we elkaar ongegeneerd met het kostbare voedsel te bekogelen. (en echt lieve mensen, dit doen wij lieve meisjes normaal gesproken nooit, maar dit keer werd er gewoon echt om gevraagd.) We doen wel eens mee aan de bekende try-before-you-die acties. Nou, dit was er dus één van. Wat ook bij ons plan hoorde, was het ontsnappen via de nooduitgang zonder te betalen. Dit, omdat wij ontzettend teleurgesteld waren over het voedsel wat we zojuist voorgeschoteld hadden gekregen. In hoeverre dit überhaupt voedsel te noemen was. Helaas voor ons, was de nooddeur vastgeroest en met geen mogelijkheid te openen. Beetje jammer, dus.  Toen we beklag deden bij de ober, kregen we te horen: ‘Ga naar de McDonald’s of zo.’ Oké, één wijze les: Ga nooit naar de Italiaan op het Vrijthof.

Volgende keer: welk gek moment (dat wij samen beleefd hebben) zal je nooit meer vergeten?

Mijn leven als tienermoeder deel 6

Vervolg 2.2. Dit was nog maar het begin



Ik stapte uit de trein. Ik trok mijn truitje, die ondertussen tot boven mijn navel was gekropen door die enorme pens, naar beneden. Mijn buikje was de eerste paar maanden van mijn zwangerschap nauwelijks zichtbaar, maar nu kon niemand hem meer uit de weg gaan. Het doet me plots denken aan mijn tweede echo. Er was gewoonweg nauwelijks te zien dat ik een babytje van toen ruim 3 en een halve maand in mijn minuscule buikje verstopte. Ik moet de foto echt even met jullie delen…

Ik zag Giovanni en zijn vriend al staan. Hij zwaaide en keek vol bewondering naar mijn dikke buik. Ó wat was ik blij om hem te zien! Hij kuste me en zei dat hij me gemist had.
Ik was erg benieuwd naar zijn nieuwe huisje. We reden met de bus naar Ondiep, Utrecht.
Ik voelde me eigenlijk gelijk thuis. Het was een oude woning met 3 verdiepingen. Op de eerste verdieping was een gezamenlijke grote woonkamer aaneensluitend met een kleine keuken en balkon. Helaas was het balkon niet te betreden, door een ware vuilnisbelt die zich in de loop der jaren op het balkonnetje van 2 bij 3 had ontwikkeld. De enorme zwerm strontvliegen die erboven hingen, zagen er ook niet erg smakelijk uit. Boven waren 2 kamers. Eén kamer was van Giovanni, en de andere van een andere onbekende jongen. Deze arme knul heeft een hoop moeten doorstaan in de periode dat zijn huisgenoot Giovanni er woonde. Ik moet wel toegeven dat het een echte studentenwoning was, het was vies en het rook er muf. Giovanni was gelukkig niet vies van een beetje schoonmaken, dus dat scheelde een hoop. Ik was aangenaam verrast toen ik Giovanni's kamer binnen liep. Overal stonden foto's van mij en van ons samen en op de muur had hij een enorme tekening gemaakt. En niet zomaar een tekening, hij was echt prachtig. Giovanni had een talent voor tekenen. Een grappig poppetje met hartjes eromheen en in zijn hand een ketting met een kruisje eraan. Naast het poppetje stond een wolkje met onze letters en de datum wanneer wij een relatie kregen. 2 maart 2007.

Vervolg: zie vrijdag. Morgen weer een stuk van het interview met mijn vriendin Vivian.

Reageren op een geplaatste post

Lieve mensen,

Ik kreeg de afgelopen dagen veel vragen van mensen die niet wisten hoe ze konden reageren op een geplaatste post. Wanneer je onder aan een bericht op het kopje 'opmerkingen' klikt, kun je je berichtje typen en vervolgens bij 'reageer als' de (aller-aller onderste) keuze maken voor: naam/url of anoniem.

Ik hecht erg veel waarde aan jullie berichtjes. Hoop dat het nu een beetje duidelijk is voor jullie!

X Lotte

Interview: Mijn beste vriendin, wat waren haar gedachtes bij haar vriendin, die plotseling vertelde dat ze zwanger was?

Het leek mij een goed idee om een interview te houden met mijn beste vriendin Vivian over hoe zij de dingen ervaren heeft als beste vriendin van een vriendin die plotseling tussen neus en lippen door vertelde dat ze een kind kreeg.

Vivian en ik zijn afgelopen zaterdag samen op de Lentefair in Vathorst geweest en hebben ’s avonds Thaise noodles met garnalen klaar gemaakt. Een goede basis voor een avondje hersens kraken voor het invullen van deze vragen. Yennity had genoten van de zonnige dag, en was erg gecharmeerd van Piet Piraat op de Lentefair. Mijn moeder had een kraam op de Lentefair om haar praktijk te promoten (praktijk voor psychosociaal werk en leeftijl), en probeerde met haar welbekende gezonde speltkoeken zonder suiker, en besjes met pure chocola, de mensen te overtuigen van een gezonde manier van leven. Vivian besloot eens lekker een grote bak met loempia’s te halen bij de kraam vijf meter verder op, en deze achter de kraam van mijn moeder op te smikkelen. Uiteraard bood ze mijn moeder, die net een gezond aardbeitje aan een iets wat stevige mevrouw aanbood, ook een lekker loempiaatje aan.

Onder het genot van een Oreo Milka reep en een grote kop groene thee, raakte Viv en ik in diep gesprek over de uitwerkingen  van de vragen van het interview. Het leverde een veelal hilarische avond op, waarbij bij ons beide veel oude (vreselijk gekke) herinneringen naar boven werden getrommeld. Het resultaat is uiteindelijk geen simpel interviewtje geworden met ‘ik vraag en jij geeft antwoord’. We hebben samen geprobeerd het interview zo gedetailleerd mogelijk uit te schrijven, zodat onze vroegere belevenissen en vriendinnen band uiteindelijk duidelijk omschreven zijn voor jullie. Tijdens het uitwerken van de antwoorden brachten we elkaar op ideeën en vulden we elkaar aan. Dit heeft ons niet alleen een avondje hoesten en proesten bezorgd, maar ook een heel leuk stuk tekst over onze vriendschap. Al met al is het interview zo leuk geworden, dat ik er een vaste rubriek van heb gemaakt. Om de zoveel dagen zal ik een nieuw stuk posten. Lach en geniet mee.

Vraag 1. Hoe en waar heb je mij leren kennen?

Ik was 7 jaar en ik verhuisde van Didam naar Amersfoort.  Ik kwam bij jou in de klas op basisschool de Malelande. Ik herinner me het nog steeds als de dag van gister. Ik vond het best spannend. Ik was nog nooit eerder verhuisd en ik moest al mijn vriendinnen achterlaten in het kleine gezellige dorp Didam. Mijn eerste ontmoeting met de klas was in de gymzaal. Ik werd voorgesteld door Juf Fristi (zo noemde we haar altijd). Oké,  ik bedoel juf Kristi. Jij kwam gelijk op mij af en stelde je voor. ‘Jij woont toch bij mij  in de straat?’ vroeg je. En vanaf dat moment waren we dag in dag uit samen. Van onschuldig spelen met de barbies tot transformaties in negers door ons als Ghanese wannabe-rappers te verkleden (en dat nog wel op de leeftijd van 21 jaar).  Nu denk jij: WHUT?!

Vraag 2. Hoe omschrijf je mij als persoon in 3 woorden toen ik de leeftijd had van 15 jaar?

Buiten het feit om dat je een ontzettend lieve vriendin was, kon je ook behoorlijk puberen. De welbekende Emiclear hangavonden zal ik nooit vergeten. Vandaar de volgende drie (best wel heftige, moet ik zeggen) woorden:

Gestoord, impulsief en grenzeloos

Vraag 3. Hoe omschrijf je mij als persoon in 3 woorden op dit moment?

Zorgzaam, groot verantwoordelijks gevoel, empatisch.

Impulsief ben je nog steeds, maar dan op een positievere manier dan toen je 15 jaar was.  Voor jou is niks onmogelijk en je laat je dan ook niet gauw weerhouden van iets wat je graag wil. Als je iets doet, doe je dit altijd weloverwogen, zodat je uiteindelijk de juiste beslissingen kunt maken.


Volgende keer: welk mooie moment (welke wij samen beleefd hebben) zal je nooit meer vergeten?

Mijn leven als tienermoeder deel 5

#2.1. Dit was nog maar het beginWeer terug met mijn zwangere buik in Spanje. Ik liep de volgende dag samen met mijn ouders op de markt in Tossa de Mar. Ik kocht uiteraard allemaal mooie neppe Chanel en Louis Vuitton tasjes, wat lipglosjes van een euro, en niet te vergeten… wat mooie spullen voor Giovanni. Want dat had hij wel verdient, al zeg ik het zelf… Maar goed, mijn ouders zeiden er niet veel over op het moment dat ik druk bezig was met het uitzoeken van mooie spullen voor Giovanni. Ze zullen ongetwijfeld wel dingen gedacht hebben. Wie doet nou ook zoiets? Om het nog wat gekker te maken: ik liet zelfs een naambordje graferen met onze namen erop. Voor als we gingen samenwonen.

Op de terugweg van mijn vakantie dacht ik veel na. Waarom moest dit gebeuren terwijl ik zwanger was? Zwanger zijn is een fijne, maar ook vermoeiende periode. Mijn emoties had ik totaal niet onder controle. Ik kon bij het minste geringste een huilbui krijgen. En vooral nu natuurlijk.. ik probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken, maar soms kwam het gevoel toch naar boven. Een opwelling van pijn en verdriet. En vragen, wel 100 vragen. Wat zou hij op dit moment aan het doen zijn? Zou hij met dat meisje zijn? Of met meerdere meisjes?                                                                                              Het gevoel werd te overheersend waardoor ik het maar gauw weer in mijn ‘veilige’ rugzakje stopte.

Ik was blij. Ik was vanacht thuis gekomen en ging vandaag bij Giovanni op zijn kamer in Utrecht wonen. Ik had mijn inloopkast onderste boven gehaald en zoveel mogelijk (wijde) shirts en broeken in mijn tas gepropt. En niet te vergeten mijn prachtige lichtpaarse DONNAY joggingpak, waarin ik werkelijk waar beroemd in was geworden. Ik kuste mijn ouders gedag en sleepte mijn koffer met spullen mee. Onderweg in de trein voelde ik me heerlijk. Ik voelde me zo vrij. In mijn puberjaren kreeg ik door de ellende die ik mijn ouders bracht vaak huisarrest. Pas nu ik een tijdje uit huis ging, voelde ik hoe heerlijk vrijheid kon aanvoelen. Ik lachte en genoot van de vogels die ik boven een prachtig meer zag vliegen. Nog even en dan zou ik mijn schatje weer zien.
Onderweg in de trein kreeg ik een berichtje waarin hij schreef dat hij al klaar stond en op me aan het wachten was. Giovanni deed ontzettend zijn best om lief voor me te zijn. Woorden als: ik kan niet zonder je, je bent de enige en jij bent de vrouw waar ik oud mee wil worden, waren op dat moment precies wat ik van hem wilde horen.

Vervolg: zie woensdag. Morgen post ik een leuk interview met mijn vriendin Vivian over hoe zij mijn zwangerschap en moederschap heeft ervaren. En geloof me; het is de moeite waard om te lezen!

Mijn leven als tienermoeder deel 4

2. Dit was nog maar het begin.



Omdat ik alles had weggestopt, genoot ik echt van mijn vakantie. Wel keek ik om de 30 minuten op mijn telefoon, bang dat ik weer een smsje zou ontvangen die niet voor mij bestemd was. Ik merkte dat Giovanni niet veel van zich liet horen, en dat zorgde er uiteraard voor dat ik veel met hem bezig was in mijn hoofd. Terwijl hij de gene moest zijn die mij een lief smsje of iets dergelijks zou sturen, was ik de gene die vaak contact met hem op zocht. Ik ging vaak naar de receptie om een belkaart te kopen en wanneer ik hem belde wilde ik het liefst zo lang mogelijk met hem aan de lijn blijven. Ik vroeg hem vaak wat hij aan het doen was. Doordat hij zo gedetailleerd kon vertellen waar en wat hij deed, zorgde hij ervoor dat ik mij enigsinds gerust gesteld voelde.

Mijn beste vriendin en een andere goeie vriendin waren toevallig samen op vakantie in Lloret de Mar, naast Tossa de Mar. Mijn vader bracht me met de auto naar ze toe. We spraken af bij de KFC op de hoek van de straat. Ik weet nog dat ik me erg ongemakkelijk voelde. Ik zou dit jaar eigenlijk ook op vakantie gaan naar Lloret de Mar met 3 andere goeie vriendinnen, maar dit moest op het allerlaatste moment geannuleerd worden vanwege mijn zwangerschap.
En daar stonden ze dan, mijn twee vriendinnen. En ik met mijn baby in mijn buik. Kort geleden leken we nog zoveel op elkaar, en deelden we dezelfde interesses en hobby’s. Mijn leven was totaal verandert. Ik merkte dat ik weinig gespreksstof met mijn vriendinnen had, maar ik deed erg mijn best om gewoon  de oude Lotte te zijn. Stiekem was ik ergens ook wel jaloers, dat ze met zijn tweetjes op vakantie waren. Uitgaan, drinken, lekker gek doen. Niet dat ik het miste, maar de verschillen die ik voelde waren heel erg nieuw voor mij. Ik had ook niet echt het gevoel dat ze begrepen wat ik doormaakte als zwangere tienermoeder. Ze rookten wat sigaretjes, wat voorheen voor mij natuurlijk ook de normaalste zaak van de wereld was. Ik miste het geen seconde. Ik had ooit een verhaal gehoord dat je bij elke sigaret die je opsteekt tijdens je zwangerschap, je baby bij elke hijs een kleine schok door zijn lichaam krijgt. Een soort nicotine-boost dus. En nee, dat wilde ik absoluut niet over mijn hart verkrijgen. Ik denk dat ook meespeelde dat ik zo ontzettend, bijna dwangmatig, bezorgd was over de baby in mijn buik, doordat ik de eerste 3 maanden van mijn zwangerschap heel wat gerookt, gefeest en gedronken had. Ik wist toen natuurlijk nog niet dat ik zwanger was. Ik voelde me hier enorm schuldig over. Ik was bang dat de baby misschien te klein geboren zou worden of later extreme astma zou krijgen. De eerste paar weken van een zwangerschap zijn het belangrijkst voor de ontwikkeling van het kind. Nou, bij mij waren die eerste paar weken mooi verkeken. Ik vroeg me wel af wat de risico’s waren voor mijn baby door al die vieze troep. En wat had ik die tijd dat ik nog niets van mijn zwangerschap af wist allemaal uitgespookt? Het doet mij plots denken aan een nacht dat ik samen met twee vriendinnen aan het hangen was in een speeltuintje in Kattenbroek: Ik had een aantal maanden daarvoor een aantal keer geëxperimenteerd met XTC. Ik slikte zo’n pil meestal met dezelfde vriendinnen. Het gaf een bepaalde kick. Eén keer renden we met een hele groep meiden die allemaal een pil op hadden, heel Amersfoort door. We leken wel de Marathon meiden-gang van Amersfoort. Wanneer ze dit lezen, zullen ze lachen. Je gevoelens worden zeg maar 10 keer heftiger dan hoe jij je op dat moment voelt, en je energie stijgt als een gek omhoog. Maar goed, mijn vriendinnen vroegen of ik straks mee ging naar Levar, een jongen die ik kende vanuit de buurt. Hij zou met de auto komen, zodat we wat rond konden touren. Ik vond het een goed idee. We stapten in de auto en ik gaf de jongens een hand. Het nummer van Lil’wayne  - Lollypop stond aan, ik weet het nog precies. Mijn vriendinnen en ik zaten op de achterbank, en Levar draaide zich om. Ook een pilletje, dames? Mijn vriendinnen namen de pillen aan. Ze boden er mij vanzelfsprekend ook één aan. Ik deed normaal gesproken altijd mee. Maar nu twijfelde ik. Voor het eerst had ik er geen lekker gevoel bij, ik weet niet wat het was. Alsof een stemmetje in mijn hoofd zei: doe het niet, alsjeblieft. Ik heb de pil geweigerd. Mijn vriendinnen begrepen niet helemaal waarom. Toen ik terug rekende, kwam ik erachter dat ik op dat moment al een aantal weken zwanger was.

Vervolg (weer terug in Spanje): maandag ochtend.

Mijn leven als tienermoeder deel 3

 Vervolg #1.3. Zij veranderde mijn leven

 

Mijn hart stond stil. Mijn hele lichaam trilde. Wat is dit? Voor wie was dit smsje? Schatje... kus... ik heb het berichtje wel 20 keer overnieuw gelezen. Heeft hij een ander? Waarom stuurt hij dit naar mij? Het was wel duidelijk dat dit een smsje voor iemand anders was bedoeld. Ja, ik wist het zeker. Ik zat recht overeind in bed en stuurde hem met trillende handen een berichtje terug.

Waar heb jij het over, Giovanni?

Ik kreeg een sms terug waarin hij schreef dat hij nachtdienst had en straks opgehaald zou worden door zijn moeder, en dat deze sms dus voor zijn moeder bestemd was. Helaas bleek alles minder waar, de volgende nacht kreeg ik wederom een nieuwe sms die niet voor mij bestemd was. Hij schreef:

Ik kan ook niet wachten schatje. Kus.

Het eerste wat ik (natuurlijk) dacht was: Yeah Right, en ik moet geloven dat deze berichtjes bestemd zijn voor zijn moeder? Het klinkt misschien heel gek, maar ik zocht allerlei manieren om hem toch te geloven. Het was op dat moment te pijnlijk om reëel na te denken, terwijl ik wist dat dit smsje wel degelijk niet voor zijn moeder bestemd was, natuurlijk…

Ik was kapot. Het enige wat ik kon was huilen, hartverscheurend huilen. Uren achter elkaar. Ik was zwanger, zat 1400 kilometer verderop in Spanje, en werd bedrogen door de vader van mijn toekomstige kindje. Machteloos.

Na een aantal dagen was ik het zat. Ik had hem laten weten dat ik hem niet vertrouwde en dat hij eerlijk tegen me moest zijn. Alleen als hij de waarheid sprak, wilde ik met hem praten. Hij stuurde me tig berichtjes, maar de eerste 3 pogingen begonnen al met leugens. Ik besloot ze op aanraden van mijn ouders niet meer te lezen, en niets meer van me te laten horen. Het ging wat beter. Ik kon weer een beetje genieten van een klein zonnestraaltje en dacht aan de kleine baby in mijn buik. Het was best bijzonder, maar ondanks alle pijn voelde ik mij zo één met mijn kindje. Echt, ik voelde me nooit alleen.

Een aantal dagen later besloot ik weer op mijn telefoon te kijken. Ik las tussen alle berichtjes door een sms waar ik enorm in schrok. Wat er achteraf precies in stond, weet ik niet meer. Ik was er te erg voor in paniek. Hij schreef dat ik iets van mij moest laten horen, omdat hij zichzelf anders wat aan zou doen.

Ik was in shock. Ik wist niet hoe snel ik naar de receptie moest rennen om een belkaart te halen. Op een 1 of andere manier stopte ik alles weg van wat hiervoor gebeurd was, ik stopte het als het ware in een rugzak met een grote, dikke rits er op. Het enige wat er door me heen ging was: Bel hem, voor hij zichzelf echt wat aan doet. Veel mensen zullen nu vast denken: meid, je snapt zelf toch ook wel dat hij dit alleen stuurde uit wanhoop en om een reactie van je te krijgen. Dat zou op dat moment misschien wel zo geweest zijn, maar wat ik toen wist was dat Giovanni erg depressief kon zijn, en ik was op dat moment bang dat hij misschien wel in staat was om zichzelf echt iets geks aan te doen in alle wanhoop. Pure manipulatie, besef ik mij achteraf. Ik belde hem op en deed alsof er niets gebeurd was. Ik was zo ontzettend bezorgd. Ik probeerde hem gerust te stellen. Ik had toen het gevoel dat ik iets aan zijn depressieve buien kon doen, dat ik hem kon helpen. Hij hield van mij, en naar mij luisterde hij, naar niemand anders. Achteraf kan ik mijzelf wel voor mijn kop slaan, maar dit was toen de keuze die ik maakte.

Vervolg: Zie morgen.

Mijn leven als tienermoeder deel 2

Vervolg #1.2. Zij veranderde mijn leven.

Mijn vriend steunde mij door dik en dun. Hij was erg blij dat ik had besloten om ons kindje te houden, we zouden er samen voor vechten en voor het kindje zorgen. Elke keer wanneer we naar de verloskundige moesten voor een controle, ging hij mee. Het deed mij goed om zo close te worden met Giovanni, zwanger zijn is heel speciaal en vooral als je dit mag delen met de gene waar je zoveel van houdt. Ik was ondertussen druk bezig met gezond leven, rust nemen, en voorbereidingen treffen voor mijn toekomstige kindje. Dag en nacht hield het me bezig. Ik las boeken, keek programma's over baby's, kocht veel spulletjes en lette op alles wat ik at. Zo vertikte ik het bijvoorbeeld om een stukje vlees met mijn blote handen te pakken, en ongezond eten vermeed ik. Het was de bedoeling dat de baby geboren zou worden bij mij en mijn ouders thuis in Amersfoort. Mijn vriend en ik hadden nog geen woonruimte gevonden. Het gaf me ergens ook wel een ontspannen gevoel dat ik nog bij mijn ouders woonde. Niet lang daarna belde mijn vriend om te zeggen dat hij een kamer in Utrecht had gekregen. Ik was ontzettend verrast en kreeg er de kriebels van. Ik wou hem het liefst de hele dag om mij heen, dus besloten we daar een aantal maandjes samen te gaan wonen nadat ik op vakantie was geweest.

Ik zag er erg tegen op om met mijn dikke buik op vakantie te gaan, zonder mijn vriend. Toen ik in de auto stapte had ik een benauwd gevoel, waar het precies vandaan kwam wist ik niet. We zouden 2 weken gaan kamperen in Tossa de Mar, in Spanje. Mijn oudste broertje Joris had een vriend meegenomen, en ook mijn jongste broertje Mats ging mee. Het was een bijzondere ervaring om als jonge meid, zwanger, op vakantie te gaan. Mijn buik was inmiddels best wel groot en mensen konden zien dat ik zwanger was. Ik had veel moeite met de starende, soms afkeurende blikken. Sommige mensen keken me aan alsof ik het grootste misschepsel op aarde was! Aan het begin had ik hier weleens moeite mee en dan deed ik mijn dikke jas om het te verbergen. Naar mate de weken verstreken, voelde ik mij krachtiger worden en leerde ik omgaan met de afkeurende blikken. De rest van mijn familie had over het algemeen goed gereageerd op mijn zwangerschap, alleen ik merkte toch dat ze anders met mij omgingen dan voorheen. Ik had hier erg veel moeite mee. Ik was dan wel zwanger en zou een kindje krijgen, maar ik was nog steeds de oude, humorvolle Lotte.
 
Toen ik eenmaal in Spanje was aangekomen, voelde ik mij heerlijk ontspannen. De zon, de mensen, lekker in de buitenlucht. Dit had ik nodig en hiervan werd ik intens gelukkig. De eerste paar dagen had ik niet meer gedaan dan genieten. Ik weet nog dat ik -toen al- extreem bezorgd was om mijn kindje. Ik dwong mijzelf om niet teveel te lopen, wanneer ik de baby voelde schoppen ging ik heel stil zitten, en wanneer ik op het strand even wilde zonnen legde ik een handdoek over mijn buik tegen de zonnestralen, bang dat mijn baby pijn aan zijn oogjes zou krijgen.
's nachts sliep ik alleen in een tentje. Mijn telefoon had ik altijd bij me, voor het geval mijn vriend mij zou bellen. Hij liet vaak wat van zich horen. Hij miste mij enorm, en dacht de hele dag aan mij en de baby. Het gaf me een geruststellend gevoel, we zaten toch ver van elkaar en we wisten nog niet zolang dat we een kindje zouden krijgen. Door de berichtjes die hij mij stuurde, voelde ik me op mijn gemak.

Diezelfde nacht veranderde alles. Ik werd 's nachts wakker door de sms-toon van mijn telefoon. Ik keek met een half oog naar het tijdstip: 05:00 uur. Ik was benieuwd wie mij zo laat nog een sms stuurde. Ik opende hem;

Haha, nog even schatje. Ik zie je over een uurtje. Kus.

Afzender: Giovanni <3.....




Vervolg: Morgen.

Mijn leven als tienermoeder deel 1

 

#1. Zij veranderde mijn leven

Ik pakte mijn spullen in en keek op de klok. Ik had nog 10 minuten en dan moest ik richting mijn werk. Ik was net 17 geworden en werkte als huishoudelijke hulp bij oude mensen thuis.

"Goedemorgen, Joor." zei ik tegen mijn broertje die achter de computer zat. Op het moment dat ik dat zei voelde ik een vlaag van misselijkheid opkomen. Ik rende naar de wc en kotste alles onder. Mijn broertje keek bezorgd om de hoek. Ik belde mijn werk en zei dat ik niet kon komen werken, omdat ik mij niet lekker voelde.

Het was kwart voor 6 's avonds en mijn moeder kwam thuis. Ik vertelde wat er gebeurd was. Mijn moeder zei dat ik voor de zekerheid een zwangerschapstest moest halen. Ik had niet het idee dat dit nodig was, maar toch sprong ik op mijn fiets. De kans was aanwezig -hoe naïef ik die tijd ook was- dat ik zwanger was. Ik kwam 5 minuten voor sluitingstijd aan bij de drogist en kocht een test.

Toen ik thuis kwam liep ik naar de toilet op de eerste verdieping en draaide de deur op slot. Ik las op het etiket dat ik een aantal minuten moest wachten. Wanneer ik een kruis zou zien, zou ik zwanger zijn. Ik kneep mijn ogen dicht en met trillende handen keek ik na een aantal minuten voorzichtig op de test. Ik kon mijn ogen niet geloven. Het leek wel of ik een vaag kruisje zag! Ik liep met grote, harde passen de trap af. Mijn moeder keek me vanuit de keuken al aan en we vlogen elkaar in de armen. Ik kon het niet geloven. Al snel was dat kleine beetje gevoel van het besef dat ik zwanger was, totaal verdwenen. "Het is niet waar mama, dat streepje is zo vaag." Mijn moeder huilde. "Je bent zwanger Lot, overduidelijk." Mijn moeder was overtuigd. Op dat moment kwam ook mijn vader thuis van zijn werk. Mijn moeder vertelde wat er aan de hand was. Hij knuffelde mij en ik zag dat hij huilde. Ik schrok ervan, want mijn vader heb ik niet vaak zien huilen in mijn leven. "Wij staan achter je Lot, altijd."

Na een halfuur besloot ik mijn vriend te bellen. Het enige wat ik tegen hem zei was dat het belangrijk was en dat hij zo snel mogelijk moest komen. Hij moest vanuit Utrecht komen en stond binnen een uur op de stoep. Ik voelde me enorm en leefde in een roes. Mijn vriend kwam binnen vanuit de achtertuinen en ik bleef verstijfd zitten. "Vertel het hem maar, Lot." zei mijn moeder. Ik nam hem mee naar buiten. Ik trilde en knuffelde hem. Ik zei snikkend in zijn oor dat ik zwanger was. Hij leek niet erg te schrikken. "Ik sta achter je, wat je keuze ook is.. abortus of houden."

Die nacht heb ik amper geslapen. Ik heb de hele nacht het nummer van Craig David “Rendevouz”geluistert. Het gaf me een rustgevend gevoel. De volgende dag gingen mijn moeder, vriend en ik vroeg naar de verloskundige in Nijkerk. Ik was zo overdondert dat ik nog maar nauwelijks kon geloven dat ik zwanger was. "Ik ben niet zwanger mam, echt niet. Dat streepje moet een duidelijk streepje zijn, anders kan je niet zwanger zijn." Doordat ik er zo van overtuigd leek te zijn, begon zelfs mijn moeder te twijfelen. "We zien het straks wel."

Toen we aangekomen waren bij de verloskundige werden we geholpen door Joke, een hele lieve, jonge vrouw. Ik moest een aantal vragen beantwoorden en na een halfuur besloot ze voor de zekerheid even een echo te maken. Ook zij was er niet zeker van of ik wel zwanger zou zijn. Ik ging liggen en kreeg een koude gel op mijn buik. Nog steeds leefde ik in een roes. Met een wazig hoofd keek ik naar het beeldscherm. Joke pakte de echo en zette het apparaat op mijn buik. Tot mijn grote schrik zag ik een piep klein mensje druk rondzwemmen in mijn buik! Ik draaide mijn hoofd direct weg en begon hard te huilen. "Je bent al 3 maanden!" de verloskundige leek zelf ook erg geschrokken. Mijn vriend was zo geschrokken dat mijn moeder hem vast moest houden. Vanaf dat moment was alles realiteit geworden. Mijn chaotische leven vol drank, op straat hangen en mijn toekomst volledig ruïneren was in 1 klap omgeslagen. Ik zou moeder worden.

Ik kreeg het beeld van het kleine wezentje niet uit mijn hoofd. Ik liet alles voor wat het was. Ik stopte dezelfde dag -ofwel dezelfde minuut- met roken, drinken, uitgaan, op straat hangen, stelen en spijbelen en ik nam veel rust. Ik had veel verpest en fout gedaan in mijn leven, maar dit kleine wezentje, daar wilde ik voor de volle 100% vechten. Het was een heel intens gevoel, alsof ik eindelijk een doel in mijn leven had. Mijn zwangerschap verliep goed. Ik was wel erg vermoeid en had last van misselijkheid en duizeligheid. Alle gekke dingen die ik hiervoor deed, waren voorbij. En het voelde goed. Goed om een doel te hebben in mijn leven. Ik stond er zelf van versteld hoe verantwoordelijk ik op 17 jarige leeftijd was geworden.

Vervolg: Zie morgen