donderdag 9 mei 2013

Neem een kijkje en lees mee @ my daily life 3


















Gisteren was een heftige dag voor ons. Ik –als grote dierenvriend- heb een enorm potje staan janken.
Onze poes Sokje, die al 17 jaar bij  mijn ouders woont en waar ik mee ben opgegroeid, moest ingeslapen worden.


Yennity was zoals gewoonlijk op de woensdag een dagje bij oma. Het ging al een aantal dagen niet goed met Sok en vandaag at en dronk ze vrijwel niets meer. We waren allemaal bezorgd en gingen van het ergste uit; waarschijnlijk zou Sokje er over een paar dagen  niet meer zijn.

Mijn moeder belde me op. Ik hoorde direct aan haar stem dat ze iets ging vertellen wat ik niet zo leuk zou gaan vinden. Ze had de dierenarts gebeld en besloten om Sokje te laten inslapen. Ze was al langere tijd ziek en door haar leeftijd gewoon ‘op’. De dierenarts zou langskomen om een prikje te geven. Mijn moeder vroeg of ik het oké vond dat Yennity hierbij zou zijn. In eerste instantie wilde ik dit niet. Wat zou ze wel niet denken? Straks dacht ze dat iedereen zomaar een prikje kon krijgen en dood zou gaan. Of dat ze Sokje opzettelijk pijn wilden doen. Je weet maar nooit wat er in dat kleine koppie omgaat…

Ik sprong op mijn fiets onderweg naar mijn moeder. We hadden besloten het samen aan Yennity uit te leggen. “Sok is heel oud en ziek en voelt zich helemaal niet lekker. De dierenarts komt straks om Sokje een prikje te geven. Dit prikje kan alleen aan diertjes gegeven worden die heel erg ziek zijn, zodat ze geen pijn meer hebben. Daarna gaat Sokje naar de dierenhemel.” Ik probeerde er nog een zin aan vast te breiden, in de hoop dat het allemaal duidelijk was voor haar. “Ze voelt niets van het prikje, Yen.” Yen keek me met een ongemakkelijke blik aan. “Jaha mama, ik weet dat al hoor!”

Het was zo ver. Nadat we Sokje allemaal een laatste aai hadden gegeven stapte de dierenarts met het spuitje op haar af. Sokje zou langzaam in slaap vallen en verlost zijn van haar pijn. Ze zou niet veel merken van het prikje. Het duurde even, maar na een aantal minuutjes was onze Sokje dood gegaan.
“Sokje is nu dood.” zei Yennity optimistisch. “Sokje gaat niet mee met de tandarts, hè mama?”
Natuurlijk begreep ik dat ze de dierenarts bedoelde. “Ja schat, ze blijft bij ons en we gaan haar strakjes in de tuin begraven.”

Yennity had samen met mijn broertje Mats een prachtige doos gemaakt waar we Sokje in konden begraven. Ze had hem versierd met mooie hartjes en Mats had er een poes op getekend.
Yennity keek opgetogen en begon te praten. “Oma, als opa straks thuis komt, weet je wat ik dan ga zeggen?” Ze klonk alsof ze wilde gaan vertellen dat ze een grote verrassing voor opa had.
“Opa, Sokje is dood!”

Samen met opa en oma gingen we Sokje begraven. Yennity pakte de doos met Sokje er in op en liep ermee rond alsof ze haar speelgoed kist in haar handen had. Toch begreep ze heel goed wat er was gebeurd. Ze gaf de dode Sok nog een aai over zijn bolletje en toen groef opa hem voorzichtig onder de grond.

Het was erg verdrietig voor ons. We zijn allemaal enorme dierenvrienden en gaan onze Sok heel erg missen. Yennity vindt het jammer dat ze Sok geen brokjes meer kan geven.


 “Sokje is niet verdwenen, Sokje is een kleine ster in de dierenhemel.” - Yennity.

4 opmerkingen: