Mijn leven als tienermoeder deel 7

#2.3. Dit was nog maar het begin



De eerste paar dagen waren heerlijk. Giovanni werkte niet dus ik had hem 24 uur per dag om me heen. Ik genoot overal van. Samen boodschapjes doen, koken, samen film kijken.
In de tussentijd waren er al een aantal vriendinnen langs geweest om mijn nieuwe stekkie te bekijken. Volgens mij waren ze best wel geschrokken, wat ook wel logisch was natuurlijk. Ik bleef maar zeggen dat ik leefde in Giovanni’s kleine kamertje, en verder nergens kwam. Dit moest ook wel, want de rest van het huis was geen fijne plek voor een zwanger meisje. Rox, een meisje die ik had leren kennen via Giovanni, kwam geregeld langs. Giovanni noemde haar zijn “grote zus”. Een echte Surinaamse chick waar ik ontzettend mee kon lachen. Ze woonde in de buurt, dus voor haar was het veel makkelijker om te komen dan voor mijn vriendinnen uit Amersfoort. Wanneer Giovanni weg was gingen we vaak samen boodschapjes doen of een film kijken.
Giovanni en ik lachten ontzettend veel samen. We stoeiden net zo lang tot ik haast geen adem meer kreeg van het lachen, en als dikkertje-dap uitgeput op bed neerviel. En we konden ook heel erg goed praten. Giovanni was heel open en oprecht, en vertelde als hij weg ging uitgebreid met wie hij was en wat hij ging doen. De gedachten over het voorval in Spanje droeg ik nog steeds bij me in mijn rugzak. Maar om verder te kunnen, moest ik het hem vergeven. Dit probeerde ik, al was ik nog steeds verdrietig. Vergeven, maar niet vergeten.

Hicham, de beste vriend van Giovanni, kwam ook geregeld op bezoek. Ik genoot er echt van als hij er was. Hij was altijd ontzettend vrolijk en bij elke poep en scheet moest ik om hem lachen. Giovanni en hij noemden elkaar ‘knabbel en babbel.’ Ze deden altijd erg geheimzinnig over de achterliggende gedachten hiervan, achteraf kan ik deze wel invullen. Mijn lichaam was inmiddels aardig aan het veranderen. Zo had ik bijvoorbeeld paarse striae op mijn borsten gekregen. Ik weet nog dat ik de woonkamer binnen liep, in mijn tijger topje dat inmiddels een bikini topje was geworden, en Hicham ongegeneerd door de kamer riep: “Sjezus! wat heb jij op je tieten zitten, joh?!” Ik schraapte mijn keel eens flink en probeerde hem op volwassen toon uit te leggen dat dit door de zwangerschap kwam en de melkproductie die flink zijn werk aan het doen was, en dat mijn borsten daardoor uitrekten en daar dus weer de striae door was ontstaan. Zo naïef als hij was zei hij:
 “What the fock, wat lelijk zeg, als mijn chick dat ook krijgt later knap ik vet op haar af gek!”
Oké, die lieve Hicham had duidelijk nog erg veel te leren als zijn aankomende vriendinnetje straks ook zwanger zou worden.



Vervolg: zie maandag