Mijn leven als tienermoeder deel 3

 Vervolg #1.3. Zij veranderde mijn leven

 

Mijn hart stond stil. Mijn hele lichaam trilde. Wat is dit? Voor wie was dit smsje? Schatje... kus... ik heb het berichtje wel 20 keer overnieuw gelezen. Heeft hij een ander? Waarom stuurt hij dit naar mij? Het was wel duidelijk dat dit een smsje voor iemand anders was bedoeld. Ja, ik wist het zeker. Ik zat recht overeind in bed en stuurde hem met trillende handen een berichtje terug.

Waar heb jij het over, Giovanni?

Ik kreeg een sms terug waarin hij schreef dat hij nachtdienst had en straks opgehaald zou worden door zijn moeder, en dat deze sms dus voor zijn moeder bestemd was. Helaas bleek alles minder waar, de volgende nacht kreeg ik wederom een nieuwe sms die niet voor mij bestemd was. Hij schreef:

Ik kan ook niet wachten schatje. Kus.

Het eerste wat ik (natuurlijk) dacht was: Yeah Right, en ik moet geloven dat deze berichtjes bestemd zijn voor zijn moeder? Het klinkt misschien heel gek, maar ik zocht allerlei manieren om hem toch te geloven. Het was op dat moment te pijnlijk om reëel na te denken, terwijl ik wist dat dit smsje wel degelijk niet voor zijn moeder bestemd was, natuurlijk…

Ik was kapot. Het enige wat ik kon was huilen, hartverscheurend huilen. Uren achter elkaar. Ik was zwanger, zat 1400 kilometer verderop in Spanje, en werd bedrogen door de vader van mijn toekomstige kindje. Machteloos.

Na een aantal dagen was ik het zat. Ik had hem laten weten dat ik hem niet vertrouwde en dat hij eerlijk tegen me moest zijn. Alleen als hij de waarheid sprak, wilde ik met hem praten. Hij stuurde me tig berichtjes, maar de eerste 3 pogingen begonnen al met leugens. Ik besloot ze op aanraden van mijn ouders niet meer te lezen, en niets meer van me te laten horen. Het ging wat beter. Ik kon weer een beetje genieten van een klein zonnestraaltje en dacht aan de kleine baby in mijn buik. Het was best bijzonder, maar ondanks alle pijn voelde ik mij zo één met mijn kindje. Echt, ik voelde me nooit alleen.

Een aantal dagen later besloot ik weer op mijn telefoon te kijken. Ik las tussen alle berichtjes door een sms waar ik enorm in schrok. Wat er achteraf precies in stond, weet ik niet meer. Ik was er te erg voor in paniek. Hij schreef dat ik iets van mij moest laten horen, omdat hij zichzelf anders wat aan zou doen.

Ik was in shock. Ik wist niet hoe snel ik naar de receptie moest rennen om een belkaart te halen. Op een 1 of andere manier stopte ik alles weg van wat hiervoor gebeurd was, ik stopte het als het ware in een rugzak met een grote, dikke rits er op. Het enige wat er door me heen ging was: Bel hem, voor hij zichzelf echt wat aan doet. Veel mensen zullen nu vast denken: meid, je snapt zelf toch ook wel dat hij dit alleen stuurde uit wanhoop en om een reactie van je te krijgen. Dat zou op dat moment misschien wel zo geweest zijn, maar wat ik toen wist was dat Giovanni erg depressief kon zijn, en ik was op dat moment bang dat hij misschien wel in staat was om zichzelf echt iets geks aan te doen in alle wanhoop. Pure manipulatie, besef ik mij achteraf. Ik belde hem op en deed alsof er niets gebeurd was. Ik was zo ontzettend bezorgd. Ik probeerde hem gerust te stellen. Ik had toen het gevoel dat ik iets aan zijn depressieve buien kon doen, dat ik hem kon helpen. Hij hield van mij, en naar mij luisterde hij, naar niemand anders. Achteraf kan ik mijzelf wel voor mijn kop slaan, maar dit was toen de keuze die ik maakte.

Vervolg: Zie morgen.