Neem een kijkje en lees mee @ my daily life

Positieve energie, alleen daar kom ik verder mee…














Vorige week was een vermoeiende week. Omdat ik in januari afgestudeerd directiesecretaresse ben en nog geen baan heb kunnen vinden, volg ik een verplicht intensief sollicitatie traject bij de gemeente. En geloof me, het is geen pretje. Elke dag minstens(!) 5 gerichte sollicitaties, 36 uur per week beschikbaar zijn voor het vinden van werk, om de 2/3 dagen op gesprek komen, en dus ook om de 2 dagen een kruisverhoor waarom ik niet breed solliciteer of waarom ik niet nóg meer sollicitaties verricht.
Oké, ergens begrijp ik het wel. Er zijn genoeg mensen die hun hele leven op hun luie gat willen blijven zitten, zonder schaamte voedsel bij de voedselbank halen en het vertikken om parttime te gaan werken. Maar ergens is een grens… Ik ben altijd aanwezig, ik doe al mijn sollicitaties, ik ben gemotiveerd, sta ingeschreven bij tig uitzendbureaus, vacaturesites, heb al weet ik  het hoeveel sollicitatiegesprekken gehad, en ben oprecht opzoek naar een goeie baan. Maar nog wordt er geklaagd en is de zin “meid, wat doe jij het toch allemaal knap”, een te grote moeite.

Ik sprong  (zoals gewoonlijk) 4 minuten te laat op de fiets, om Yennity naar school te brengen.  Buiten adem kwam ik aan en tilde Yennity uit haar stoeltje. Toen ik het gebouw in liep en de klas in keek zag ik de klas vol staan met kinderen en ouders. Ik zuchtte. Ik had vast een belangrijke mail door mijn overvolle inbox over het hoofd gezien…
En ja hoor, Yennity’s klas zou vandaag voor alle papa’s en mama’s een paar prachtige Engelse liedjes laten horen, die ze de weken hiervoor hadden geoefend. Voordat ik het wist en de kans kreeg om de gemeente te bellen dat ik iets later zou komen, stond Yennity vol trots vooraan in de klas te zingen. Yennity’s trotse blik deed me eventjes van mijn schuldgevoel verlossen. Het duurt maximaal een kwartier, dacht ik. Daarna fiets ik als de wiedeweer naar de gemeente voor mijn afspraak.
Met tranen in mijn ogen keek ik vol trots naar mijn grote meid die met al haar vriendjes en vriendinnetjes een prachtig liedje zong.


Lees de volgende keer verder!