Op de terugweg van mijn vakantie dacht ik veel na. Waarom moest dit gebeuren terwijl ik zwanger was? Zwanger zijn is een fijne, maar ook vermoeiende periode. Mijn emoties had ik totaal niet onder controle. Ik kon bij het minste geringste een huilbui krijgen. En vooral nu natuurlijk.. ik probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken, maar soms kwam het gevoel toch naar boven. Een opwelling van pijn en verdriet. En vragen, wel 100 vragen. Wat zou hij op dit moment aan het doen zijn? Zou hij met dat meisje zijn? Of met meerdere meisjes? Het gevoel werd te overheersend waardoor ik het maar gauw weer in mijn ‘veilige’ rugzakje stopte.
Ik was blij. Ik was vanacht thuis gekomen en ging vandaag bij Giovanni op zijn kamer in Utrecht wonen. Ik had mijn inloopkast onderste boven gehaald en zoveel mogelijk (wijde) shirts en broeken in mijn tas gepropt. En niet te vergeten mijn prachtige lichtpaarse DONNAY joggingpak, waarin ik werkelijk waar beroemd in was geworden. Ik kuste mijn ouders gedag en sleepte mijn koffer met spullen mee. Onderweg in de trein voelde ik me heerlijk. Ik voelde me zo vrij. In mijn puberjaren kreeg ik door de ellende die ik mijn ouders bracht vaak huisarrest. Pas nu ik een tijdje uit huis ging, voelde ik hoe heerlijk vrijheid kon aanvoelen. Ik lachte en genoot van de vogels die ik boven een prachtig meer zag vliegen. Nog even en dan zou ik mijn schatje weer zien.
Onderweg in de trein kreeg ik een berichtje waarin hij schreef dat hij al klaar stond en op me aan het wachten was. Giovanni deed ontzettend zijn best om lief voor me te zijn. Woorden als: ik kan niet zonder je, je bent de enige en jij bent de vrouw waar ik oud mee wil worden, waren op dat moment precies wat ik van hem wilde horen.
Vervolg: zie woensdag. Morgen post ik een leuk interview met mijn vriendin Vivian over hoe zij mijn zwangerschap en moederschap heeft ervaren. En geloof me; het is de moeite waard om te lezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten